Nagasaki, dag 2

Ik kon niet echt goed slapen. Die 2 uurtjes slaap waren goed voor mij, maar niet goed genoeg. Dus ik sliep door mijn wekker heen, waarna otousan op de deur bonkte en HAYAKU OKIRU riep (sta snel op!). Voor de zoveelste keer liep ik met een slaapdronken hoofd naar de badkamer, kleedde mij snel om en pakte mijn spullen in. Ik deed mijn paarse overhemd aan met de zwarte stropdas van nana. Dit omdat we vandaag de slachtoffers van de bomaanslag op Nagasaki gingen eren. Na het gesprek met mijn ouders over de atoombom op Nagasaki eerder, ligt dit onderwerp gevoelig bij mij. Daar kwam ik vandaag achter. Okaasan had mij een zenbazuru gegeven. Dit is een soort slinger van origami kraanvogels, die okaasan gemaakt had. De kraanvogel staat voor 1000 jaar, wat Japans is voor eeuwig. Of tenminste in die richting. De achterliggende gedachte is om deze zenbazuru te eren aan de slachtoffers en ze eeuwige rust toe te wensen. Eenmaal afgezet door otousan en ik de WCI groep ontmoette, zat ik in no time weer in de bus naar Nagasaki. De stemming was vrij rustig. Iedereen was moe van gisteren en men wist wat er op ons te wachten stond. Aangekomen in Nagasaki, gingen we meteen naar de plek waar de atoombom was ingeslagen. Daar staat nu een prachtig monument met een zwarte doos, waarin de namen van de slachtoffers in staan. Ik had de doos gegroet, aangezien dat staat voor de slachtoffers. Ik werd een beetje triest. De emotie die ik daar had was sterk aanwezig.

Fotos van de plek van de atoombomaanslag

Vlnr.: Gaby (organisatie, Mexico), Chong, Zuxin, ik en Kun


De groep voor het monument. De zwarte doos met kanji. De pilaar staat precies waar de atoombom insloeg

Daarna gingen we naar het museum van de bomaanslag van Nagasaki. Wordt in de volksmond ook wel Genbaku (atoombom) shirijoukan (museum) genoemd. Daar wachtte een man op ons die de inslag van de atoombom had overleefd en ons zijn verhaal kwam vertellen. Hij had een gezicht verminkt gezicht, was vrij oud en kaal. We gingen zitten en luisterde naar zijn verhaal. Rondom Nagasaki zijn bergen. Ik woonde op een berg, maar niet aan de kant van de stad. Ik was 9 jaar oud. Als ik naar school moest gaan, moest ik de berg beklimmen en naar Nagasaki lopen. Op een dag liep ik met mijn vrienden naar school. We liepen door de rijstvelden. Opeens zag een vriend een vliegtuig die een parachute liet vallen, 850 meter verderop. Hij zei; De piloot is uit het vliegtuig gesprongen! Maar dat was geen piloot. Het was een atoombom. Met een harde klap sloeg de bom in, in het centrum van Nagasaki. Een wind slingerde mij 40 meter naar achter. Ook mijn vrienden vlogen alle kanten op. Eenmaal neergekomen en bij bewustzijn, merkte ik dat ik onder de olie zat. Het water op de rijstvelden waren ook bedekt met een laag olie. De olie was verschrikkelijk heet. Het brandde, maar ik voelde geen pijn. Ik zocht mijn vrienden. Ik riep ze. Gelukkig kon ik ze alle vier vinden. Alles was weg. Alles stond in brand. Alles was dood. Overal lagen mensen zonder armen en benen, zonder ogen, met verbrande lichamen. Ik had niet door dat ik er zelf ook zo uit zag. Er liepen vrouwen over de straat, huilend. Gillend. In pijn. Als kinderen wisten we niet hoe we moesten reageren. We huilden automatisch mee met de vrouwen en volgde hun naar water. Overal lagen lijken. Ik zag zoveel dode mensen. Zoveel (hier kreeg ik een brok in mijn keel). We liepen naar het water, maar mensen vertelden ons het water niet te drinken, tenzij jij ook dood wil. We dronken het niet. (Het was radioactief) We gingen naar de bossen om de olie op ons lichaam te bedekken met lange bladeren. Mijn gezicht was half verbrand en begon op te zwellen. Ik liep met bladeren om mijn wonden naar de andere kant van de berg. Mijn moeder, die thuis zat, was ongedeerd. Het krioelde van de mensen. Moeder had de harde knal gehoord. Okaasan! Okaasan! riep ik. Moeder riep Katsuji, waar ben je? Mensen om mij heen riepen Ik ben Katsuji! Help me! Mijn gezicht was zodanig opgezwollen dat mijn eigen moeder mij niet meer herkende. Toen moeder mijn stem hoorde, hielp ze mij. Heel de rechterkant van mijn lichaam was verbrand. Het bloed stolde onder de bladeren, waardoor de bladeren aan mijn lichaam vastzaten. Beetje bij beetje brokkelde stukjes huid af. Toen voelde ik de pijn. Toen voelde ik de ellende. Okaasan liep met mij naar het ziekenhuis in Omura (7 kilometer verderop). Ik had zo een pijn, dat ik de hele weg IK GA DOOD! IK GA DOOD! gilde. In het ziekenhuis gaven ze mij penniciline en gedesinfecteerd verband mee. Ik lag de dag en nacht in bed. Te huilen van de pijn. Ik wilde dood. Mijn lichaam begon te rotten. Een stank kwam uit mijn lichaam waar vliegen op afkwamen. Okaasan Deed gaas over mij heen. Dat hield de vliegen buiten. Maar ook okaasan kreeg de stank in haar kleren. Als okaasan het gaas weghaalde om mij te verzorgen, kwamen vliegen naar binnen via de kleren van okaasan. De vliegen legde eitjes in mijn rottende lichaam. Uiteindelijk hield okaasan het niet meer vol. Met een scheermes ontdeed ze mijn lichaam elke avond van verrotte huid, waarna uiteindelijk mijn botten te zien waren. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en herstelde in 3 jaar.

Foto samen met Yoshida Katsuji

Dit is een stukje van zijn speech. Het ontroerde mij diep. Hoewel het een triest verhaal is, vertelde de oude vent dit verhaal met leven in zich en zelfs met grappen tussendoor. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Met stomheid geslagen en nog vol van de speech van Yoshida Katsuji, liepen we naar de winkel om lunch te kopen. We aten en gingen gelijk door naar het museum. In het museum waren onder andere; fotos van de aanslag, voorbeelden van radioactief bestraalde voorwerpen, fotos van doden en overlevenden, modellen van bommen, uitleg over de geschiedenis en een model van Nagasaki. Of tenminste, een model van waar Nagasaki ooit stond. Tijdens het bekijken van alles, kreeg ik opeens een schok in mijn lichaam. Het was de emotie. Ik kokhalste en er dwarrelde een traan over mijn wang. De emoties waren voor het eerst mij de baas. Ik heb nog nooit in mijn hele leven mij zo slecht/ rot/ verschrikkelijk gevoeld.

Foto op het atoombommuseum. Overal zie je water, omdat ze geen water konden drinken toen de bom ontplofte. Als een soort van offer aan de slachtoffers

Daarna ben ik weer naar Heiwa Koen (Peace Garden) geweest. Daar hebben we een felle discussie gehouden over wapens, vrede, het weergeven van geschiedenis en stereotypen (alle Amerikanen houden van Obama, bijvoorbeeld).

Fotos van Heiwa Park

Groepsfoto voor Heiwa Kinen Zou; Peace memory statue. Gemaakt door Seibou Kitamura. Het gebaar met de handen betekent vrede

Vlnr. boven: Kyle (Korea, oud-deelnemer), Chong (China, Beijing), Maria (?), Torsten (Denemarken), David (Kenia, oud-deelnemer), Matthew (Canada, Montreal), ik (Nederland), Berthalina (Mexico, organisatie), Zuxin (China, Beijing), Yumeko (Japan, host-familie), Janice (USA, organisatie), Jake (USA, Texas, organisatie)

Vlnr. midden: ? (Turkije, oud-deelnemer), Choi (Korea, oud-deelnemer)

Vlnr. onder: David (Zweden), Meghan (USA, New Jersey), Synnove (Denemarken), Elizabeth (Canada, Quebec), Adriana (Italie, organisatie), Hasiyna (USA, New York), Yulin (Taiwan), Xuri (China), Rie (Japan, Osaka), Kun (China, Beijing), Hiro (Japan, organisatie)

Vlnr: Chong, ik, Kun en Zuxin

Na een paar vette fotos te hebben gemaakt, gingen we terug naar Omura, om vervolgens onze discussie voort te zetten in het Communication Center. Vervolgens haalde otousan mij op en heb ik gekeken voor een electronisch woordenboek.

Ik ga nu snel naar otousan, want we gaan weer naar Shinchan! (Ikkaku)

Overige fotos

Ik en Riechan!