Today was Arigatou Evento of Mitoshi!!

Okay vanaf nu ga ik het anders doen. Ik ga vanaf nu in het Engels typen, omdat ik hier verzoeken heb van vrienden en host-families die mijn blog willen bijhouden. Dus mijn excuses voor het ongemak. Mocht ik grammaticale of andere fouten in mijn blog maken qua Engels, neem het mij niet kwalijk. Ik studeer Japans.

Well, hello everybody! My previous blogs were in Dutch and I do not have that much time here during the program, so translating all my blogs into English will be a no no. I am sorry. But please do enjoy my photos. From now on I shall try to write everything in English. I may use Dutch and Japanese words and phrases. If that will occur, sorry for that. Enough introduction for now, let us talk today.

Today was a tiring day. We practiced a lot for the Arigatou Evento. As I posted in the previous blog, yesterday was an emotional day for me. So, this morning I was still a little bit depressed. But after hanging out with my friends of WCI, my day was getting better and better. We had so much fun today. I did not annoy Zuxin today that much... Today was Meghan`s bad day >:)
Anyway, we practiced a lot. And I think the Arigatou Evento was a succes! Everybody was full of energy and did their best. It was so cool! To bad there were some technical difficulties, that can happen as well. But hey, we stayed cool and just performed. That was awesome!

Todays Soran Bushi was the highlight of the show for me. With all the yelling (HAI!) added, it sounded and felt better than before.

This day was also emotional, but in a positive way. I feel like the group is more intimate, now we pulled off a great show together. So I have the same feeling as in the first program: I have friends from all over the world. That is a awesome feeling.

This is my last day as a 20 year young boy. In 2 hours, I am a 21 year old man! I want to be with my friends and family in Holland, but that seem a little bit impossible since I am on the other side of the world. I wonder what tomorrow brings me. In anyway, it will be a birthday unlike the ones I have had. With that said, I will head to my o so comfortable futon to get some rest. Today was so tiring. So good night everyone!

Ow, here are some pictures of my friends made before and after the Arigatou Evento!


SMAP! All the boys! From left to right: Kevin (USA), Raymon (USA), Chong (China), Shin (Korea)


I am glad they did not drop me!


Me and Meghan (USA)

Me and all the ladies! Fltr upper row: Zuxin (China), Meghan (USA), Maria (Denmark), ?, Liz (Canada), Arum (Indonesia), Synnove (Norway), Adriana (Italy)

Fltr, lower row: Saki (Japan), Nozomi (Japan again), Yuki (again, Japan), Chihiro (ehm, Japan) and Desiree (Hongkong!)

Sakuraen

Vroeg in de ochtend bracht mijn hostmoeder mij naar de meetingplek van vandaag, het busstation van Mito. Daar stond iedereen te wachten. Ik kwam aan en we vertrokken meteen. Ik was een beetje laat :P

Ik wist wat er komen ging. Hiro meldde ons gister dat vandaag emotioneel even zwaar zou zijn als de dag dat wij in Tama naar de gehandicaptenschool gingen. En daar voelde ik het. Dus ik had mij mentaal voorbereid. Maar hoe kan je je voorbereiden op iets wat nog onbekend is? Je kan alleen jezelf schrap zetten en in de diepte springen.

Vandaag gingen we naar een bejaardentehuis. Ons doel was te communiceren met de bejaarden, meer te weten te komen over bejaardentehuizen in Japan en, natuurlijk, culturen uit te wisselen. Tot zover okay. Het zwaarste deel was het feit dat 80 procent van de patienten de ziekte Alzheimer had. Hoewel ik veel van de ziekte gehoord heb en ongeveer weet wat het met de menselijke geest doet, ben ik nog nooit eerder in mijn leven in contact gekomen met een echte Alzheimer patient. Ik was ook nerveus en was net als een paar anderen tijdens de heenreis stil en teruggetrokken.

Eenmaal aangekomen, kregen we een warm ontvangst en een prestentatie van het hoofd van de inrichting. De staff was grotendeels ook aanwezig bij de presentatie. Zij waren ook nerveus, dat was aan ze te zien. Maar na een tijdje wisten we van beiden kanten, zowel de staff van de inrichting als de studenten van WCI, dat wij bijelkaar zijn gekomen om te leren. En dat gaat moeilijk als we niet open zijn naar elkaar. Geleidelijk groeiden wij gedurende de dag naar elkaar toe, maar het begin was even moeilijk.

Na de presentatie en vragen was het tijd voor een rondleiding door de faciliteit. Het bestaat uit 2 verdiepingen. We gingen naar de eerste verdieping. En daar was het al raak. Saki (Japan) had dit ook nog nooit meegemaakt en barste in tranen uit. Daar zaten bejaarden van een gemiddelde leeftijd van 85 jaar. Een oude vrouw keek levenloos voor haar uit, een andere vrouw was in slaap gevallen in haar rolstoel en een andere vrouw kauwde voordurend op haar vuist. We moesten nu proberen te communiceren met hun. Ik had al tegen Hiro gezegd dat ik nerveus was, maar hij zei tegen mij: [insert wijze Japanse gezegde met diepe betekenis die ik nu ben vergeten], en dat betekende veel voor me. En ik ging er voor. Ik stapte af op de dame die iedereen probeerde te ontwijken. De dame die op haar vuist kauwde. Ze had geen tanden en zat onder de spuug. Ik stapte op haar af en introduceerde mijzelf in het Japans. De dame antwoordde terug. Maar ik weet niet wat ze zei. Ze sprak binnensmonds, zonder tanden en had serieuze Alzheimer. Ze dacht serieus dat ik begreep wat zij tegen mij zei. Ze bleef tegen mij praten. Ik keek haar recht in haar ogen aan, en antwoordde beleefd met hai, wakarimashita en sou desu ne. Als zij lachte, lachte ik terug. Als zij serieus keek, keek ik ook serieus. Ik bedankte haar voor het gesprek waar nergens over ging, en liep weg. Dat was heavy. Gelukkig steunde Chong en Berthalina mij die het toen ook even moeilijk hadden.

De volgende patient was een man, die goed Japans sprak van 85 jaar in een rolstoel. Ik vroeg hem of het hem hier beviel. Hij schudde nee. Hij miste zijn familie en wilde uitgaan. Ik vroeg of hij hier vrienden had. Die had hij niet. Ik vroeg of het hier leuk was. Hij zei dat het hier alles behalve leuk was. Toen zag ik een traan rollen over zijn wang. Ik voelde hoe hij zich voelt. Toen zag hij een traan rollen over mijn wang. Ik hield zijn hand vast en zijn schouder. We zeiden een kwartier niets, totdat Berthalina zei dat we verder moesten gaan. Ik gaf de oude man een hand en een knuffel. Ik kon het niet anders uiten.

Daarna gingen we lunchen. Een beetje depressed at ik voor het eerst bejaardenvoedsel, dat best te vreten is. Voor 1 keer. Te veel pruimen, als je het mij vraagt. Toen nam ik een wandeling alleen in de frisse buitenlucht en laadde mijzelf eerst op met emotionele muziek (zodat alles eruit was) en vervolgens met house muziek (om mezelf op te peppen en energie te krijgen). Dat werkte. Ik was weer de oude.

Maar we moesten nog terug. Ik dacht bij mij zelf; het zijn mensen. Een mens zoals ik. Zij hebben ervaringen, emoties en opinies. Ook al hebben zij Altzheimer, dat betekent niet dat ik het zielig moet vinden. Ook al was die man depressief, dat hoort bij het leven (cliche, maar dat kwam als resultaat uit mijn wandeling). Net als bij de gehandicaptenschool. Het mooiste wat ik daar meemaakte was dat de kinderen lachten. Dat gaf mij ook een glimlach op mijn gezicht. Dus ik ging grappen maken met de oudjes en gekke bekken trekken. Dat vonden ze geweldig. Ze vonden het geweldig hoe ik Zuxin treiterde. Als ik positief handelde, kreeg ik positieve reacties. En dat werkt in een opwaartste spiraal.

En zo begon we onze interactie met alle bejaarden van de inrichting. We verzamelde allemaal in een zaal, waar voor ons een evenement was georganiseerd. We mochten meedoen aan ikebana (Japans bloemschikken) en shodou (Japanse kalligrafie). Ik deed natuurlijk kalligrafie. Bij kalligrafie had iedereen een aparte tekst die deze moest overschrijven. Wat blijkt; als deze teksten naast elkaar wordt gelegd, krijg je een prachtig traditioneel lied op papier genaamd Umi (Zee). Vervolgens zongen alle ouderen voor de WCI leden het lied. Daarna mochten wij meedoen met een lied, genaamd Sakura; een volkslied dat gaat over het komen en gaan in het leven. Dat was een mooie ervaring, samen dat lied zingen met de ouderen.

Toen was het tijd om iets terug te doen voor de ouderen. Wij gingen voor hun optreden. We deden SMAP! Sekai no hitotsu hana, Ganbare Nippon, Ponyo, Nadasousou, Soran Bushi en One to One. Dit was zowat heel de Arigatou Evento, voor de oudjes. One to One met de oudjes was ook een ervaring. Het is namelijk een rustig lied over liefde voor de medemens. Voor de Arigatou Evento hebben wij handgebaren ingestudeerd op dit nummer. Toen wij dit deden, zag ik een glinstering in de ogen van de oude dame tegenover mij. Zij probeerde met veel moeite de handgebaren na te doen, die veel te moeilijk waren en veel te snel gingen. Ik verliet de groep tijdens One to One en ging naast haar zitten om haar de gebaren voor te doen en samen het lied probeerden te gebaren. Dat was prachtig, om haar glimlach te zien. Dat gaf mij ook een glimlach op mijn gezicht. Ik keek om mij heen en iedereen van WCI zat gehurkt naast een willekeurige bejaarde, de handgebaren uit te leggen. Iedereen glimlachte. Iedereen. Dat was prachtig om te zien.

Uiteindelijk nam ik de kado van het bejaardentehuis in ontvangst namens WCI. We brachten de oudjes terug naar hun kamer en zeiden nog kort tegen iedereen vaarwel. In de bus terug was de sfeer gemixt. Jake zijn opa heeft Altzheimer, dus voor hem was het persoonlijk. Voor de meeste mensen was het de eerste keer dat ze dit meemaakte, en zij waren stil in de bus. Voornamelijk vermoeid en had iedereen honger. Maar ik durft te wedden dat iedereen terugdenkt aan deze dag als een speciale dag. Een emotionele en zware dag, dat resulteerde in een glimlach op ieders gezicht.



Ik werd opgehaald bij het busstation van Mito door okaasan, Yoshinori-kun en Naoki-kun. We moesten Mayuko-chan ophalen van de kinderopvang. Ik had beloofd deze keer in slaap te vallen :P

En dat was me gelukt! Ik speelde daar met de kinderen. Er kwam een meisje naar mij toe met een enorme kabutomushi (beetle bug). Ik glimlachte en zei; ow wat mooi. Ik was moe, dus ik besefte nauwelijks dat ze dat beest eigenlijk aan mij gaf. Gelukkig riep okaasan me op het juiste moment om de docenten van Mayuko te ontmoeten. Hele aardige docenten. De kinderopvang zelf was ruim. Genoeg plek om te rennen, radslagen te doen en tikkertje te spelen. Daar kan de Nederlandse kinderopvang een puntje aan zuigen! Grootendeels gefinacieerd door de overheid. Ik gaf ook de docenten mijn complimenten voor het kinderdagverblijf. Een moeder van Mayuko-chans vriend probeerde mij te versieren (als je weer in Japan komt, kan je bij mij blijven slapen. Dat zei ze in het Japans... Toen okaasan niet keek. I am telling the truth. I wish I was kidding...), een jongen van 4 liet mij al zijn truckjes zien (van radslagen tot hangen aan de kast en springen van het veranda) en Naoki-kun probeerde mij tevergeefs uit te leggen hoe het schoolsysteem is opgebouwd. In het Japans met een Mito-dialect.



Na een echt te lange dag voor woorden, gingen we naar huis. Yoshinori-kun moest naar Hip Hop les. Ik dacht, what the heck. Ik ging mee en deed mee met de klas. Alleen Japanse kindertjes van 12 met in het midden een buitenlandse gast van 20 met een ongeschoren kop. De meeste ouders zagen daar de humor er wel van in. Ik heb echt vette moves geleerd. Die kinderen kunnen beter Hip Hop dansen dan ik. KABLAMSHABAM! Those kids can dance. Dus ik ga oefenen, om een dancebattle met Yoshinori aan te gaan.



Ik ben moe. Ik ga slapen. Lange dag gehad. Morgen ook druk, namelijk Arigatou Eventou voor Mito! Spreek jullie morgen. Heb hopelijk ook fotos dan. Later!

Race Race Race!

Goodevening everyone! Dit is Ashwin reschtstreeks vanuit Mitoshi, Japan! Vandaag was opstaan weer een hel. Had mijn ontbijt naar binnengepropt. Mayuko-chan, Naoki-kun, Yoshinori-kun en okaasan gingen vandaag met mij mee naar de activiteit van vandaag. Vandaag deden we hiking! Dat betekent: iedereen werd ingedeeld in een groep. Elke groep moest verschillende vragen beantwoorden, waarvan de antwoord verspreid over de bossen en het platteland van Mito lagen. Vragen zoals: welke groente groeien in de velden van deze streek? Als je alle vragen beantwoord had, moest je als de sodemieter terug naar de meeting point. Het was namelijk een race. Ik werd ingedeeld in groep 5, samen met mijn hostfamilie, Janice en haar hostfamilie en een beeldschone studente van Hibaraki University. Een paar studenten deden mee met de activiteit, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Dus. Dat was wel leuk. Janice zat de hele tijd te porren in mijn zij, praat met haar dan, praat met haar dan. Dat deed ik ook. Hoe oud ben je? NEEN DAT VRAAG JE NIET AAN EEN DAME! Ze geeft gewoon antwoord. 21. Mooi. Vraag twee: hoeveelste jaar student ben je? 4e jaars. Best. Toen keken we elkaar aan, en schoten beiden in de lach. Ben haar naam weer vergeten, maar ik vraag het morgen wel aan haar. Ik weet, I am terrible.
Anyway, back on topic. De race was supervet. Eerst langs het platteland van Mito met allerlei soorten vruchten en groenten. Daarna met de groep de bossen in. Overal gigantische bamboeplanten en grote bomen. En ontiegelijk veel insecten. Was mijn antimuggenspul vergeten, dus ik ben lekgeprik door die stomme muggen. We hebben 1o7 minuten gedaan over onze speurtocht. Goed voor de 5e plaats. Groep 5, 5e plaats. Maar wij hadden een goed excuus, het broertje van Janice kon niet meer tegen de hitte. Dus we moesten lang stoppen en uiteindelijk werd hij opgehaald met de auto. Dus. We zijn eigenlijk eerste, maar niemand weet het.
Alsof ik niet genoeg heb gezweet vandaag... Daarna ben ik als een malle gaan voetballen in de hitte met de kids. Dat was lachen! Maar na het voetballen was mijn shirt helemaal doorweekt van de zweet. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Als laatst deden we een soort van pinata met watermeloen met de kinderen. Je kreeg een bamboestok en een blinddoek en dan moest je de watermeloen localiseren en kapotslaan. Sounds easy, which it is not. Elke jongen sloeg mis, en Zuxin sloeg hem in 1 keer perfect in 2 helften. Mad skills.
Na een geslaagde dag met de hostfamilies, keerde we terug naar huis om 3 uur (voor de verandering) en ik plofte meteen op bed. Ik was kapot! Het is hier elke dag tegen de 30 graden en super benauwd. Dus activiteiten in de open lucht, is zo vermoeiend. Ik deed een middag dutje, at avondeten (vis, kip, rijst en rare groenten... UMAI!) en ging oefenen voor het Arigatou Evento, which is overmorgen! Beetje beatboxen, dansen, zingen, dansen, beatboxen. En daarna ging ik Ponyo, The Movie kijken. Zo lief!
En met wederom een glimlach op mijn gezicht, zeg ik u welterusten en tot morgen!

The lost day and Cultural Experiences

Een goedenavond, dames en heren! De eerste vraag die u meteen stelt tijdens het lezen van deze woorden, is natuurlijk: waarom heeft die jongen zijn blog gister niet geupdate? Nou, gister was niet echt zo boeiend. Het was wel leuk enzo, maar we hadden alleen een formele meeting met de burgemeester van Mito, en verder hebben we de hele dag geoefend voor het Arigatou Evento. Toen okaasan mij kwam ophalen van de practice, viel ik in de auto meteen in slaap. Ze probeerde mij wakker te maken toen we aankwamen bij Mayuko`s kinderopvang, maar ik sliep zo diep dat ik niet wakker was te krijgen. Achteraf kreeg ik van okaasan te horen dat er allemaal kinderen op mij afkwamen en op het raam tikte: Ow kijk! Het is een buitenlander! En hij slaapt OMG!! Eenmaal thuis aangekomen gooide ik mijn futon open en sliep die dag van 18.00 uur tot de volgende dag 07.00 uur. Bijna een halve dag. Ik was kapot. Dat was gister. Ik zei het toch, zo boeiend was het niet. Dus daarom had ik ook mijn blog niet geupload (upgeload? whatever). En omdat ik voornamelijk sliep.

Voordat ik begin met mijn verhaal van vandaag en voordat ik het vergeet: ik reageer niet op de reacties die ik krijg van jullie die mijn blog lezen. Maar ik waardeer het echt ten zeerste en vind het echt leuk om jullie reacties te lezen onderaan mijn verhaal. Ik krijg vaak te horen dat mensen mijn blog lezen, maar niet reageren. Ik zou graag de reacties van iedereen die mijn blog leest willen lezen, omdat ik jullie wel een klein beetje begin te missen. Zo dat is er uit. Nu vandaag!

Vandaag stond ik op, en na een halve dag slaap is dat geen goed gevoel. Ik was zo moe, dat ik opstond en nog steeds moe was. Toen ik aankwam bij de bejaardentehuis, waar we afgesproken hadden, mochten we om tien uur sochtends soran bushi gaan oefenen. Lekker dan! Dankzij Jake. Dat was een lekkere wake up sessie. Daarna kregen we workshops van de bejaarden in het tehuis. Klinkt niet echt boeiend, maar dat was het wel! Ik kreeg workshop in shodou (Japanse kalligrafie), Japanse buis schiet kunst (pijltje in buis, mikken, blaas in buis en vuur pijltje af), Japanse knutsel kunst (ansichtkaart in elkaar geknutseld met Mount Fuji erop) en een bord en een schaal gemaakt van klei. Op 15 augustus zijn het bord en de schaal klaar qua bakken en drogen, dan krijg ik ze opgestuurd van de bejaarden. Echt toffe gasten zijn het. Ze vonden allemaal mijn ogen groot en mooi en mijn neus groot. Tsja, ik ben after all geen Japannert. Verder ga ik zaterdag, op mijn verjaardag, samen met 5 andere leden van de WCI koken. Ik ga mijn uberlekkere pasta gerecht maken. Alleen ik weet niet of ze hier de ingredienten hebben. That reminds me, ik moet die mail nog sturen met mijn ingredienten. Handig zo`n blog! Na deze drukke dag hebben we soran bushi en een paar andere Arigatou Evento nummers geperformd voor de oudjes. Vonden ze helemaal geweldig! Ik dus ook. Toen de dag voorbij was ging ik met Hashimoto-san mee, omdat okaasan de tempel hielp geld in te zamelen voor een goed doel. Ofzo. Hashimoto-san is de host moeder van Liz (Canada). Supertoffe moeder met 2 dochters en een zoon (zie foto). Heb even met de kinderen gespeeld, en toen kwamen okaasan, Naoki-kun en Mayuko-chan mij ophalen. Hashimoto-san en familie hebben een gigantische interesse in insecten, slangen en dergelijke. Ze hebben dan ook beetles, goudvissen, gekkos en slangen in hun huis. In een kooi, dat wel. But still, in hun huis. Liz heeft daar geen problemen mee. Ik wel. Motten kan ik nog wel aan, maar die gigantische Japanse kevers zijn echt... BLEEEH! Niet echt mijn ding. Maar goed, en nu zit ik hier. Dus ik ga afsluiten met een paar fotos van vandaag. En hopelijk tot morgen! Ogenki de, minna-san!

Een paar oude mannen gaven een demonstratie van een Japanse kunst; Ayame genaamd. Vanuit daikon (grote Japanse radijzen) maken ze prachtige bloemen. Seriously. Prachtig. Check it out!

Ik had 3 keer bulls-eye met het Japanse buis-schieten. Tadaa!

Vlnr.: Oudste dochter Hashimoto, ik, jongste dochter Ha-chan Hashimoto, Liz en zoon Shougo Hashimoto (deze is ook te grappig voor woorden). Btw we eten zelfgeplukte bosbessen uit de tuin van Hashimoto-san.

Mito City: nieuwe sessie, nieuwe kansen!

Een hele goede avond iedereen! Het was een vermoeiende dag. Gisteravond tot laat in de avond taiko gespeeld met otousan en vanochtend moest ik al om half 8 op voor de eerste dag van sessie 2 in Mito City! Heb goed ontbeten met soep, bacon and egg en brood. Na het ontbijt gingen we naar het centrum van Mito om de nieuwe leden te ontmoeten en kennis te maken met deze. Omdat de nieuwe leden nog ingeleid moesten worden in het WCI bestaan, deden Jake, Hiro, Gaby, Berthalina, Janice en Adriana (oftewel de staff) dezelfde inleiding als wij, eerste sessie gangers, kregen in de eerste sessie. Boeiend! Voor de nieuwe leden misschien. Maar wij kregen het verhaal dus voor de tweede keer te horen. Daarna moesten wij echter een deel van de inleiding zelf presenteren aan de nieuwelingen. Jake had de onderwerpen verdeeld, en had mij het onderwerp tabak, alchohol en drugs gegeven. Toeval? Volgens mij niet, Jake kennende. De grappenmaker. Ik heb een hele show weggegeven met tekeningen op het whiteboard en iedereen behandeld als kleuters (zoals: kijk kinders, dit is een sigaret. Als je van sigaretten houd, beschadig je niet alleen jezelf maar ook anderen... etc, etc). Dat was een groot succes. Anyway, de nieuwe leden zijn best tof. Hoewel de oude leden nog een beetje zitten met het vertrek van de exleden van de vorige sessie, konden we het vandaag over het algemeen goed met elkaar vinden. Mijn persoonlijke voorkeur ging naar drie Japanse dames; Saki, Chinogwat (ben haar naam vergeten, ik noem haar [mom]. Grappig verhaal; gister moest ik mijn schoenen uitdoen, maar ik was moe en kon mijn veters niet loskrijgen. Zij vroeg mij of het lukte, ging op haar hurken zitten en peuterde mijn veters los. Daarom noem ik haar [mom]. Lache!) en Yuki. Verder ben ik fan van Kevin, een Aziaat uit Amerika, Texas. Na de lunch en onze presentaties, kregen we een uitleg over de geschiedenis van Mito. Dat was niet echt boeiend. Zuxin was naast mij in slaap gevallen. Meg, die aan mijn andere kant zat, was wel genki en oplettend. Ze was vandaag telkens energiek en moe op de verkeerde momenten. Toen we een groepsfoto namen, was Meg weer moe. Gekke meid. Daarna kregen we een rondleiding door Mito. Eerst gingen we naar het huis van de Tokugawa familie (de laatste shogun familie) en vervolgens gingen we naar een prachtige Shinto schrijn, Karakuen genaamd (geloof ik). Dat was mooi, interessant en vooral lachen met de oude en ook nieuwe WCI leden. Toen haalde mijn nieuwe okaasan mij op (ik mis de Shimizu familie nog steeds, maar ik houd contact met zowel de Shimizu familie als met de Fukutomi familie via de mail) om naar het lokale zomer festijn te gaan (Kaneage natsu matsuri). Dat was echt super gezellig! Ik heb yakitori, suikerspin, schaafijs (jajaja!) en bier geconsumeerd. Er werd op de taiko drums gespeeld, de bonodori (matsuri dans) gedanst en een gratis loterij gehouden (kan de Nederlandse kermis een puntje aan zuigen!). Zit nu vermoeid thuis achter de computer. Ik houd het nu maar voor gezien, want morgen is het Arigatou Evento oefenen geblazen. Plus ik ga de burgemeester van Mito ontmoeten. WHOO!
Ik trakteer u nog met een paar nieuwe en oude fotos die ik heb gevonden. Later!

Q&A

Een maid is een serveerster in een costuum die de klanten serveert. In een maid cafe lopen alleen van dit soort type serveersters rond. Het is zeg maar de lieve variant op Hooters.

Ik zit nu bij de familie Hanawa. Vader is otousan. Moeder is okaasan. Broertje van 12 is Yoshinori. Ik noem hem Yoshinori-kun. Broertje van 8 is Naoki. Ik noem hem Naoki-kun. (Hij werd boos toen ik hem Naoki-chan noemde, grappig ventje) Zusje van 5 jaar is Mayuko. Ik noem haar Mayuko-chan.

Trouwens een voorbeeld van mijn favoriete dans van de Arigatou Evento, Souran Bushi:

http://www.youtube.com/watch?v=4_FeMek7A4I&feature=related

Verschilt een klein beetje met de onze. Die van ons is vetter :P

Huize ten Bosch


okaasan voor paleis van Beatrix in Huize den Bosch



Ik voor de ingang van Huize den Bosch

Tama

Links Ryuusuke, rechts Noritaka



okaasan voor een monument bij de Yasukuni Schrijn

Ik en Solid Snake in een gamehall in Akihabara!

Tokyo Tower!

Tokyo skyline at night vanaf de Tokyo Tower

Kyoto

Angel en een poolstok



Angel en ik spelen een schietspel in een arcade hall in Kyoto

Vlnr:Moeder van Yuuki, Angel, ik, Mattias en Yuuki. Na het geweldige eten in de izakaya van Yuuki!

Chong rookt overal, ook waar je niet mag roken :P

Links: Liz (Canada), rechts Meg (Amerika)

Zuxin, vermoeid en geirriteerd door mijn aanwezigheid. Lekker voor je!

Mito

Vlnr: ik, Naoki-kun en Mayuko-chan, op het Kaneage Natsu Matsuri

Vlnr: ik, okaasan, Mayuko-chan en Naoki-kun

Ik en otousan genieten van het koude bier in de hitte van de matsuri

Nee, Naoki-kun doet altijd zo. Grappig ventje.

Yeah!

Tama City, Kyoto en begin van sessie 2

Welnu, het probleem was dat ik geen internet had bij mijn nieuwe hostfamilie in Tama. Ik heb zoveel meegemaakt deze week, zoveel fotos gemaakt, zoveel emoties gevoeld. Het was een leerzame, grappige, maar ook een zware en een trieste week.

Laat ik bij het begin beginnen.

Einde van Omura

De voetbalwedstrijd met Jake en Japanners was lachen. Heb 3 goals gescoord. De volgende dag zijn de ouders Fukutomi en ik naar Huize Den Bosch gegaan. Een klein pretparkje in Nagasaki over... Nederland. Molens, dijken, schepen, de Dom toren, noem het maar op. Je kan het allemaal vinden in Huize Den Bosch. Het was supergezellig. Kwam toevallig Chong en Matt tegen!

Zondag vloog ik samen met de andere leden van World Campus naar Tokyo. Na de gewoonlijke airport routine, reden we per bus naar Tama City, de tweede en laatste stad van het eerste programma.

Tama City

Maandag 13 juli rond half zes ontmoette ik mijn host familie, tijdens een bijeenkomst van World Campus. Ik had familie Shimizu; okaasan Shimizu Rika en broertjes Shimizu Noritaka en Shimizu Ryuusuke. Op het eerste gezicht aardige mensen, dacht ik. En dat waren ze ook. De broertjes zijn respectievelijk 8 en 12 jaar en houden van voetbal en Super Smash Bros. Okaasan heeft een motor, houd van Dragonball Z en houd van gamen. Ik zat helemaal goed.

Na een traditionele welkomstceremonie van de lokale toneelgroep, gingen we naar huis.

Dinsdag 14 juli gingen we naar de Sakura no Oka school in Tama City, een school voor gehandicapte kinderen. Dit was een hele pittige ervaring voor mij. Ik ging naar een klas met peuters, en een voor een gehandicapt. Er waren ongeveer evenveel verzorgers als kinderen aanwezig in het klaslokaal. Hoewel ik een onbeschrijvelijk gevoel met mij meedroeg, waren de kinderen vrolijk en enthousiast. Dit maakte het voor mij nog moeilijker om het te bevatten. Het was een leuke dag, met veel emotie. Dat kinderen zo geisoleerd moeten leven. Dat de ouders van de kinderen hun normale leven moeten opgeven voor hun kinderen... Ik had er geen woorden voor. Nu nog steeds niet.

Daarna kregen we workshops van oude mensen over tradities in Japan. Een jolig gebeuren. Juist ja, na de gehandicapten school. Voor mij was dat echt een wereld van verschil in sfeer en emotie, maar toch wist ik lol te maken met de oudjes. Wat ik had gedaan: theeceremonie, kalligrafie, Japanse kleedvouw kunst en mezelf in een yukata gepropt.

Na de lange dag ging ik terug naar de Shimizu familie, had nog Super Smash Bros gespeeld met de jongens.

Woensdag 14 juli gingen we naar nog een school in Tama, deze keer de Higashi Terakata Shougakko; een normale basisschool. Ik zat met Rie in de groep. Rie en ik werden ingedeeld in de groep met kinderen met een leerprobleem. Hoewel deze kinderen ook een mentale achterstand of gedragsprobleem hadden, waren deze kinderen niet zodanig gehandicapt dat zij naar een speciale school moesten.

Het was verschrikkelijk heet die dag, en de kinderen zaten vol adrenaline. Er waren namelijk buitenlanders op bezoek! We werden onthaald met grote ogen, gelach, gewijs, getrek en geschreeuw. Ik voelde mij net een rockster, wat elk lid van de World Campus International die dag eigenlijk wel een beetje was. De kinderen van onze klas hadden superveel energie. Rie en ik moesten ons land introduceren door middel van zang, spel en dans. Ik leerde de kinderen hoofd, schouders, knie en teen, Annemaria Koekoek en zakdoekje leggen. Ze vonden het prachtig!

Na een lange dag gespeeld te hebben, droop het zweet van ons voorhoofd. Letterlijk. Helemaal bezweet van de hitte en inspanning, verlieten wij de school. Op weg naar de volgende attractie+ de burgemeester van Tama City ontmoeten. Ik had de hele dag mijn pak meegesjouwd, alleen maar om er goed uit te zien voor de burgemeester. Ja, het was een vrouw. Na het omkleden en het opdoen van mijn mascara, koos de organisatie mij uit (als best gekleed lid ;) ) om de burgemeester officieel de hand te schudden en de foto van World Campus International aan te bieden, na een vragenronde van een half uurtje. Dat was een hele ervaring. Kapot ging ik naar huis. Noritaka wilde gaan voetballen, maar ik was kapot en had mijn nette kleding aan. Dus we gingen thuis Dragonball Z kijken, onder het genot van Mitsuya Cider! (verslavend spul, soort SevenUp)

Donderdag 17 juli was het personal day. Ik besloot met een paar anderen (Matt, Chong, Hasiyna, Xurin, Yurin en Meg) om naar Akihabara en Shibuya te gaan (wijken in Tokyo). Via Shinjuku gingen we eerst naar Akihabara. Hemel voor otaku, gamefreaks en animelovers. Ik voelde me helemaal thuis! We zijn naar een Maid Cafe geweest, hebben verschillende gamewinkels afgelopen en veel gezien. Verder, wat ik niet op mijn blog zet, blijft in Akihabara.

Daarna gingen de jongens; Matt, Chong en ik, naar Shibuya. Dat is een van de duurste wijken in Tokyo. Daar gingen we naar een van de meest bekende en duurste winkels van de hele stad; 109. Twee gigantische apparaten van flats, waarvan een alleen voor de heren en een voor de dames. Als man zijnde gingen we naar de heren afdeling. Daar heb ik een riem met diamanten doodhoofd gekocht, samen met een leren vest. Vind ze allebei echt te vet voor woorden. Besef nu ook wel dat ik vanaf nu zuinig moet omgaan met mijn centen :P.

Na geshopt te hebben, belde Matt een vriend op om te gaan eten. Met z`n vieren gingen we naar een izakaya in Shibuya. Was heel gezellig. Evenals te terugreis. Ik had okaasan eerder gevraagd hoe laat ik terug moest komen. Gelukkig vond ze alles goed, en haalde mij op bij het station van Tama laat in de avond.

Vrijdag 17 juli waren Chong, Matt en ik niet helemaal bij de les. Weet nog steeds niet hoe dat kwam. Maar we waren alledrie wazig en vooral moe. Desalniettemin was het programma voor vandaag zoals gewoonlijk actief en slopend. Samen met de studenten van Chuo University kregen wij of een tour door de stad of een tour door de Chuo University. Ik vond de stad iets interessanter, dus kreeg ik allerlei soorten gebouwen te zien die zooooooooooooooooo interesant waren. Hoewel de tour ons naar de niet al te interessante plekken leidden, was het vet om rond te hangen met de jongens en meisjes van de Chuo University. Heb echt vrienden gemaakt, en ik zou ze deze week nog wel vaker zien. Vooral Takahiro (pretty boy), Tatsuro (vage gast. Echt te vaag voor woorden, maar wel lachen) en Asuka (zou mijn vriendin zijn als ze 4 jaar jonger was, maar helaas).

Zaterdag 18 juli krgen we een rondleiding door [trommelgeroffel] Tokyo! Alweer? Ja, alweer! Maar nu samen met de studenten van Chuo Daigaku :D !

Eerst gingen we naar de wijk Ueno, een gezellige wijk met goedkoop straatvoedsel en goedkope kleding en dergelijke. Heb daar een toffe tas gekocht voor maar 12 pleuries! En rijst met heerlijke gestoomde zalm gegeten (grote kom, maar 500 yen = 3,50 pleuries!).

Daarna stapten we de metro in voor deel twee van het verhaal Akihabara! Men wilde o zo graag naar een Maid Cafe. Vooruit zeiden Chong en ik, zolang het maar niet dezelfde is als die van de vorige keer. En ja hoor, van alle Maid Cafes in heel Tokyo (zijn er aardig wat) stapten we dezelfde Maid Cafe in als de vorige keer. Chong werd herkend, maar ik niet. Ik droeg deze keer namelijk mijn pet met [I love Akihabara] in het Japans. Toen ik het afdeed werden de ogen van dezelfde Maid groter en groette zij mij met een eerlijke lach (die amper voorkomt in Japan). Score!

Maar goed, na veel gelach, getreiter, gezweet en gelach (we hebben echt in een deuk gelegen met die studenten), moesten we terug voor een presentatie. Van onzelf, wat wij die dag geleerd hadden over Tokyo en wat we hadden meegemaakt met behulp van fotos die we die dag hadden genomen. Tsja, onze groep moest als eerste. En onze groep had het meest nutteloze, maar grappigste informatie te melden van allemaal. Wij wisten bijvoorbeeld de geheime spreuk van een Maid om een gerecht `lekker` te maken: [Oishiku nare, moe, moe, chuuuuuu!] (Word nu lekker, kreet van otaku als hij een vies filmpje bekijkt, kreet van otaku als hij een vies filmpje bekijkt, kusje!). Te nutteloos en te grappig voor woorden. Hoe komen ze erop...

Daarna zijn we naar een vestiging van een bedrijf in Tama City geweest dat zich focust op bijscholing van scholieren. Interessant, niet? Dat dachten de leden van WCI ook. Heb tijdens de presentatie van een hoge pief geslapen. Was uiteindelijk niet de enige. Ik was kapot. Gelukkig wachtten okaasan, Noritaka en Ryuusuke thuis op mij met instant ramen en Mitsuya Cider. Ongeacht hoe mijn dag was, na een avond met de Shimizu familie was ik weer een gelukkig persoon.

Zondag 19 juli was het Host Family Day. Okaasan was zo lief voor me om mij uit te laten slapen tot 1 uur, voor de verandering. Na een snelle douche en een vertraagd ontbijt, gingen wij naar de place to be (zowat de helft van de week): Tokyo! Eerst gingen we naar de Nippon Budokan, een arena waar vele beroemde artiesten, maar vooral gitaristen, een fenomenaal optreden hebben weggegeven (Siam Shade, Metalicca, Dream Theater, Mr Big, Sex Machineguns, Gackt, noem maar op). Vervolgens gingen we naar de Yasukuni shrine en een soort van giftshop van de Tweede Wereld oorlog. Beetje vaag. Je kon bijvoorbeeld de imperialistische Japanse vlag daar kopen. Deed ik ook. Daarna stapten we de metro in, naar de meest toeristische attractie van Tokyo. Namelijk de Tokyo Tower; een groot metalen constructie die veel wegheeft van de Eiffeltoren in Parijs. Daar kwam ik met stom toeval, ECHT STOM TOEVAL, Pim en Tom Omes tegen. Zestien miljoen mensen in Tokyo, de kans dat we elkaar zagen was klein en eerlijk gezegd wist ik niet dat deze in Tokyo accomodeerden. Echt te vet voor woorden. We hadden de toren niet beklommen omdat de rij te lang was. We hebben ramen gegeten daaro met lekkere pachipachi ijs van het merk 31 (ijs dat knettert op je tong, favoriet van okaasan) en gewindowshopt (window geshopt? weet ik veel). Na een lange dag keerden wij terug naar huis, met een volle buik en een glimlach op elk gezicht.

Maandag 20 juli was het Arigatou Evento! Maar eerst; een toneelstuk van kinderen, waarin wij mee moesten doen. Dat was erg lachen. Heel veel lachen. Ik had een blonde pruik op en een jurk aan. Ja, zo grappig was dat. Keer 35.

Arigatou Evento was zeer geslaagd. Ging beter dan in Omura. Mijn stem sloeg over toen ik de show inleidde, maar na een zaal vol gelach zat de stemming er goed in en ging de show bijna foutloos. Mooie dag, met veel gelach en prachtige herinneringen.

Trouwens, okaasan had mij die dag met haar motor naar het toneelstuk gebracht en gingen we naar het Arigatou Evento met de motor weer terug naar huis. KAKKOI OKAASAN!

Na een korte rustpauze thuis, nodigde de familie Shimizu mij uit om naar een Sushiten te gaan, ter gelegenheid van mijn laatste overnachting en maal bij de Shimizu familie in Tama. De sushi was eerlijk heerlijk en was een prachtige laatste avond met mijn familie.

Dinsdag 21 juli. Ik was stil. Al de hele ochtend. Ik wist wat er ging gebeuren. Ik wilde niet weg. Ik wilde langer blijven. Een week is veel, maar dan ook echt veel te kort. Begonnen we elkaar net te kennen, moest ik afscheid nemen van de familie Shimizu. Ik vond dit dan ook echt heel moeilijk. Tijdens het afscheid, barstte Noritaka, Ryuusuke en ik uit in tranen. Ik kon het niet controleren. Het gevoel dat ik zonder deze geweldige familie verder moet gaan kon ik niet accepteren en niet verwerken. Ik had okaasan ook beloofd om terug te komen. Hoewel okaasan niet huilde, zag ik de verdriet in haar ogen.

Ook moest ik afscheid nemen van de leden van sessie 1 die niet verder gingen naar sessie 2. Namelijk: David, Xurin, Yurin, Hasiyna, Torsten, Matt, Kun en ook Rie ;-;...

Kun en Torsten gingen nog samen met Zuxin, Chong, Liz en ik naar Kyoto, maar van de anderen moest ik die dag helaas afscheid nemen. En dat deed pijn. Vooral bij Rie. We hebben elkaar minstens vijf minuten lang omhelst, en met tranen in onze ogen zeiden wij vaarwel. Hoewel Rie tegen mij zij dat ik altijd welkom was in Osaka, heb ik het gevoel dat ik haar de komende tijd niet zal zien. En dat doet pijn als je zo close bent met elkaar.

De Shimizu familie heeft heel goed voor mij gezorgd. Ik heb veel lol met ze gehad. Heb veel met okaasan over alles en nog wat gepraat en stoeide altijd met mijn twee kleine broertjes. Voor mijn gevoel waren het ook echt mijn moeder en mijn broertjes. Dat is best raar, aangezien ik deze mensen pas een week ken. Maar een week intensief met elkaar leven schept zodanig een band met degene met wie je samenwoont. Laat staan twee weken, voor iedereen van World Campus die zijn vertrokken na de eerste sessie. We hebben zoveel meegemaakt de laatste twee weken. Emoties gedeeld, verhalen uitgewisseld, discussies gehouden, noem maar op. Het waren wildvreemden voor mij twee weken terug, het zijn nu vrienden voor het leven.

Ik heb vrienden over de hele wereld nu. Dat besef ik, nu bijna iedereen weg is. Als ik naar Oostenrijk ga, is daar David, als ik naar New York ga, is daar Hasiyna, als ik naar Taiwan ga, is daar Yurin. En ga zo maar door. 15 landen wereldwijd, en dat is alleen sessie 1. Ik voel mij nu echt een bewoner van de wereld, in plaats van een Zoetermeerder of een Nederlander. Als er iets gebeurt in Oostenrijk, New York of Taiwan, laat ik het niet aan mijn neus voorbijgaan. Ik heb daar vrienden zitten. Goede vrienden. Het gaat mij nu aan. En dat is de grootste verandering die ik tot nu toe heb ondergaan.

Kyoto

Na een druk eerste programma besloten Zuxin, Kun, Chong, Liz, Torsten en ik om naar Kyoto te gaan voor drie dagen. Het was supergezellig, we hebben veel gezien en gelachen. Ook heb ik daar Angel en Mattias ontmoet.

Dag 1 bezochten we een tempel. Vraag me niet welke, want Kyoto barst van de tempels en paleizen, aangezien het de oude hoofdstad was van Japan en tevens de huidige culturele hoofdstad van Japan. Daarna haalde Angel mij op om te chillen, rond te lopen door Kyoto en gamen in een arcade hal. Was supervet om hem weer te zien.

De volgende dag ging ik samen met de gang naar de Nijoujo en de Kinkakuji, beiden beroemde culturele gebouwen in Kyoto. Vervolgens kwam ik te laat op mijn afspraak met Angel, omdat deze iemand anders voor geen meter wegwijs kan maken. Dankzij de uitleg van Angel was ik binnen de kortste keren verdwaald in de binnenstad van Kyoto.

Enfin, eenmaal Angel ontmoet, gingen we naar de izakaya van Yuuki. Die gast had ik ook lang niet gezien! (speler van TFC Banzai twee jaar terug) Samen met Mattias wachtte hij op ons in de izakaya. Na een gezellige en heerlijke avond, verlieten wij Yuuki en gingen we naar Mattias zijn huis in Kyoto. Gezellige plek. Ben op zijn bed in slaap gevallen. Om vier uur snachts ging Angel naar huis en ik terug naar mijn hotel.

Dag drie hebben ik en de gang rondgehangen in Kyoto, de matsuri bezichtigd en geshopt. Maar mijn kaart doet het niet, dus ik kan niets kopen! Ik baal echt als een stekker, want ik weet bij god niet hoe ik dit moet fixen.

Elf uur in de avond namen wij afscheid van Kun en Torsten, die niet meedoen aan het tweede programma. Emotioneel, maar kort en krachtig. We namen de bus terug naar Tokyo, de metro naar Ueno en vervolgens de bus naar Mito, een stad ten noordwesten van Tokyo waar de tweede sessie zal beginnen.

Mito

Nu zit ik in Mito, bij mijn nieuwe familie, bestaand uit otousan, okaasan, zusje Mayuko van 4 jaar, broertje van 8 en broertje Yoshinori van 12 jaar. Ze zijn aardig en ik mag die vader en zusje heel erg. Ben vandaag naar de taiko training van otousan geweest en heb zelfs meegedaan. Ja, ik heb taiko drum gespeeld! Dat kan van mijn lijstje worden weggestreept. HOOZA!

Alles is nu weer up to date. Ik probeer nu weer dagelijks bij te houden. Ik hoor graag jullie reactie op mijn verhalen. De fotos moet ik jatten van Chongs pc, dus die komen hopelijk snel! Tot morgen denk ik.

Shimizu familie

Ik heb dus geen internet. Mijn familie bestaat uit moeder die gescheiden is, en twee kinderen; Ryuusuke en Nori. 12 en 8 jaar oud. Tama City is heel anders dan Omura. Vlucht was prettig. Ging gister Super Smash Bros spelen op de WII met de kinderen.

Later!

Geen tijd, sorry

Geen Tijd!

Hallo iedereen,

Ik vlieg vandaag om 12 uur naar Tokyo! Ik heb helaas geen tijd nu, maar als ik daar een pc vind update ik mijn blog zo snel mogelijk. Moeilijk om mijn host familie gedag te zeggen...

Tot in Tama City!

Shourinji Kempo en Arigatou Evento

Vandaag was een lange dag. Begon zoals gewoonlijk om 9 uur sochtends, met het ontbijt (sandwiches met ham, ei, komkommer, salade en mayonaise). We gingen oefenen voor de Arigatou Evento, een door ons gemaakte show om onze gast gezinnen te bedanken voor hun gastvrijheid en de openhartigheid die zij ons deze week hadden geschonken.
Daarna hadden we een workshop, genaamd de Syourinji Experience. Syourinji Kempo is een martial art uit Japan, gebaseerd op kempo en shaolin kung fu. Eerst kregen we een globale uitleg over de betekenis van Syourinji Kempo en de verschillende vormen binnen de genre. Daarna kregen we lunch (kare rice!). Na de lunch mochten wij zelf Syourinji Kempo uitproberen onder begeleiding van zwarte band sensei en kinderen met een lage graad. Die kinderen hadden mij elke keer weer in no time gevloerd! Ik heb wel hele vette moves geleerd, over drukpunten op het menselijk lichaam en hoe je kinderen met handen en voeten (letterlijk) duidelijk moet maken wat je nu eigenlijk bedoelt. Mijn Japans rijkt maar tot een bepaald niveau, namelijk.
Met een verschrikkelijke pijn aan mijn kont, van het keer op keer gevloerd worden door kinderen van 9 jaar, begonnen de voorbereidingen voor het Arigatou Evento. Na nog een keer alle bewegingen en songteksten te hebben gedaan, begon 4 uur the real thing. Hier een paar fotos!

Fotos van het Arigatou Evento

Ik tijdens boyband solo SMAP!
Soran Bushi! Soran, Soran!!


Soran Bushi! Dokkoisho!

Soran Bushi! YO!

Ponyo Ponyo, sakana no ko...
MC Ashwin in the house!

Ponyo Ponyo, fukuranda...

Beatboxing met Chong, Kun en Zuxin

Riechan, Ryoukouchan! Cheese!

Na de grote show (waar ontiegelijk veel fouten werden gemaakt door de groep, maar iedereen vond het geweldig... ook de gast gezinnen!), ging ik naar huis. Had een uurtje nap time, en ging (helaas) voor de laatste keer naar Ikkaku (一角)!

Ze zaten de hele tijd te praten over mijn ogen. Ze vonden mijn ogen verschrikkelijk interessant en mooi. Ze waren groot en mijn wimpers waren zo lang! Oh my god! Mijn gezicht was blijkbaar te smal. Ik vind juist dat Japanners een bol hoofd hebben. Maar dat ben ik.

Shuchan vond het zo jammer dat ik weg ging. We hebben een belofte gemaakt: als ik later vrouw en kinderen heb, kom ik terug naar Ikkaku! Ik heb gezegd dat ik hoop voordat ik uberhaupt een familie heb sowieso terug wil komen. Hier fotos van de laatste keer bij Ikkaku! (Heb de Shinchan en Shuchan een kado uit Holland gegeven... Delfsblauw en een kaart met dank. Die had ik massaal ingekocht voor ik op reis ging. Slim he? :P)

Ryoukouchan, Nettochan, Shinchan, Shuchan (midden) en ik. Rock on!

Soumen eten! Soort van koude ramen; super grappig en super lekker!

LOL

UMEEEE!

I likes it

Takematsu Shougakko en fotos van mijn hostgezin Fukutomi

Gisteren had ik geen tijd en zin om een blog te schrijven. Hadden namelijk de hele dag geoefend voor de Arigatou Event. Geen boeiende dingen te vermelden, maar het was wel supervet en supergezellig!
Vandaag gingen we naar een Japanse basisschool, waar we interactief de Japanse kinderen moesten onderwijzen over ons land. Ik kreeg samen met Elizabeth (Liz) uit Canada en Riechan (OSAKA KARA!) groep 1 voor mijn kiezen. Wat zijn die kinderen energiek! En wat kunnen ze schreeuwen en gillen! Met alle respect, maar broeder Tuk is er niets bij. We speelden spelletjes als rock-paper-scissor, fruit basket en colour basket. Ik zat daar tussen de 6 jarigen te spelen, te eten (lunch) en te lachen. Het was zo leuk! Maar zo vermoeiend. Om tien over tien begonnen we met docent spelen, en eindigden om half drie. De kinderen lieten mij allerlei soort insecten aan mij zien die ze hadden in de klas (beetlebugs, sprinkhanen en een krab... heb ze ook vastgehouden), maakten tekeningen voor mij en waren constant met mij aan het stoeien, mijn hand aan het vasthouden en vragen te stellen in Kyuushuuben (dialect in Nagasaki) die ik vaak niet kon verstaan. In de speelpauze heb ik met de kleuters gevoetbald.
Aan het eind van de dag kon je ons alle drie opvegen. Ik moet morgen een speech houden in het Japans, dus na drieen hadden Riechan en ik de script voor morgen nog even doorgelezen en eventuele spelfouten eruit gepikt.
Daarna hielden we een discussie met het schoolhoofd en de hoofddocent, die deze dag voor ons mogelijk maakte. Vergeleken met Nederland is het schoolsysteem veel effectiever en zijn de docenten strenger voor de kinderen. Ik heb nu alle respect voor iedereen die dag in dag uit met kinderen werkt. Meer dan ik ooit had gehad.
Okaasan kwam mij samen met Ryoukouchan ophalen. We gingen een mobiel kopen om te gebruiken in Japan, aangezien mijn mobiel het hier niet doet. Toen ik vroeg hoeveel het was, zei okaasan dat het mijn verjaardagskado was van de Fukutomi familie. AAAAAH! Dat was zo aardig. Ik weet niet hoe ik ze kan terugbedanken. Nog niet. Ik heb dus een mobiel nu! Martijn heeft mijn nummer, dus Tanukiboys; als jullie mij willen bellen moet je bij de Hofnar zijn. Eenmaal thuisgekomen hebben we avondgegeten (ebi fry, rijst en stew... UMAI!). Daarna hebben we fotos gemaakt van de familie! Hier komen ze!

Omura Nagasaki Westside!
Peace for life!

Leukste foto :)

Vlnr. Pichayachan, ik, otousan Mamoru, okaasan Sasano en Ryoukouchan

Nagasaki, dag 2

Ik kon niet echt goed slapen. Die 2 uurtjes slaap waren goed voor mij, maar niet goed genoeg. Dus ik sliep door mijn wekker heen, waarna otousan op de deur bonkte en HAYAKU OKIRU riep (sta snel op!). Voor de zoveelste keer liep ik met een slaapdronken hoofd naar de badkamer, kleedde mij snel om en pakte mijn spullen in. Ik deed mijn paarse overhemd aan met de zwarte stropdas van nana. Dit omdat we vandaag de slachtoffers van de bomaanslag op Nagasaki gingen eren. Na het gesprek met mijn ouders over de atoombom op Nagasaki eerder, ligt dit onderwerp gevoelig bij mij. Daar kwam ik vandaag achter. Okaasan had mij een zenbazuru gegeven. Dit is een soort slinger van origami kraanvogels, die okaasan gemaakt had. De kraanvogel staat voor 1000 jaar, wat Japans is voor eeuwig. Of tenminste in die richting. De achterliggende gedachte is om deze zenbazuru te eren aan de slachtoffers en ze eeuwige rust toe te wensen. Eenmaal afgezet door otousan en ik de WCI groep ontmoette, zat ik in no time weer in de bus naar Nagasaki. De stemming was vrij rustig. Iedereen was moe van gisteren en men wist wat er op ons te wachten stond. Aangekomen in Nagasaki, gingen we meteen naar de plek waar de atoombom was ingeslagen. Daar staat nu een prachtig monument met een zwarte doos, waarin de namen van de slachtoffers in staan. Ik had de doos gegroet, aangezien dat staat voor de slachtoffers. Ik werd een beetje triest. De emotie die ik daar had was sterk aanwezig.

Fotos van de plek van de atoombomaanslag

Vlnr.: Gaby (organisatie, Mexico), Chong, Zuxin, ik en Kun


De groep voor het monument. De zwarte doos met kanji. De pilaar staat precies waar de atoombom insloeg

Daarna gingen we naar het museum van de bomaanslag van Nagasaki. Wordt in de volksmond ook wel Genbaku (atoombom) shirijoukan (museum) genoemd. Daar wachtte een man op ons die de inslag van de atoombom had overleefd en ons zijn verhaal kwam vertellen. Hij had een gezicht verminkt gezicht, was vrij oud en kaal. We gingen zitten en luisterde naar zijn verhaal. Rondom Nagasaki zijn bergen. Ik woonde op een berg, maar niet aan de kant van de stad. Ik was 9 jaar oud. Als ik naar school moest gaan, moest ik de berg beklimmen en naar Nagasaki lopen. Op een dag liep ik met mijn vrienden naar school. We liepen door de rijstvelden. Opeens zag een vriend een vliegtuig die een parachute liet vallen, 850 meter verderop. Hij zei; De piloot is uit het vliegtuig gesprongen! Maar dat was geen piloot. Het was een atoombom. Met een harde klap sloeg de bom in, in het centrum van Nagasaki. Een wind slingerde mij 40 meter naar achter. Ook mijn vrienden vlogen alle kanten op. Eenmaal neergekomen en bij bewustzijn, merkte ik dat ik onder de olie zat. Het water op de rijstvelden waren ook bedekt met een laag olie. De olie was verschrikkelijk heet. Het brandde, maar ik voelde geen pijn. Ik zocht mijn vrienden. Ik riep ze. Gelukkig kon ik ze alle vier vinden. Alles was weg. Alles stond in brand. Alles was dood. Overal lagen mensen zonder armen en benen, zonder ogen, met verbrande lichamen. Ik had niet door dat ik er zelf ook zo uit zag. Er liepen vrouwen over de straat, huilend. Gillend. In pijn. Als kinderen wisten we niet hoe we moesten reageren. We huilden automatisch mee met de vrouwen en volgde hun naar water. Overal lagen lijken. Ik zag zoveel dode mensen. Zoveel (hier kreeg ik een brok in mijn keel). We liepen naar het water, maar mensen vertelden ons het water niet te drinken, tenzij jij ook dood wil. We dronken het niet. (Het was radioactief) We gingen naar de bossen om de olie op ons lichaam te bedekken met lange bladeren. Mijn gezicht was half verbrand en begon op te zwellen. Ik liep met bladeren om mijn wonden naar de andere kant van de berg. Mijn moeder, die thuis zat, was ongedeerd. Het krioelde van de mensen. Moeder had de harde knal gehoord. Okaasan! Okaasan! riep ik. Moeder riep Katsuji, waar ben je? Mensen om mij heen riepen Ik ben Katsuji! Help me! Mijn gezicht was zodanig opgezwollen dat mijn eigen moeder mij niet meer herkende. Toen moeder mijn stem hoorde, hielp ze mij. Heel de rechterkant van mijn lichaam was verbrand. Het bloed stolde onder de bladeren, waardoor de bladeren aan mijn lichaam vastzaten. Beetje bij beetje brokkelde stukjes huid af. Toen voelde ik de pijn. Toen voelde ik de ellende. Okaasan liep met mij naar het ziekenhuis in Omura (7 kilometer verderop). Ik had zo een pijn, dat ik de hele weg IK GA DOOD! IK GA DOOD! gilde. In het ziekenhuis gaven ze mij penniciline en gedesinfecteerd verband mee. Ik lag de dag en nacht in bed. Te huilen van de pijn. Ik wilde dood. Mijn lichaam begon te rotten. Een stank kwam uit mijn lichaam waar vliegen op afkwamen. Okaasan Deed gaas over mij heen. Dat hield de vliegen buiten. Maar ook okaasan kreeg de stank in haar kleren. Als okaasan het gaas weghaalde om mij te verzorgen, kwamen vliegen naar binnen via de kleren van okaasan. De vliegen legde eitjes in mijn rottende lichaam. Uiteindelijk hield okaasan het niet meer vol. Met een scheermes ontdeed ze mijn lichaam elke avond van verrotte huid, waarna uiteindelijk mijn botten te zien waren. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en herstelde in 3 jaar.

Foto samen met Yoshida Katsuji

Dit is een stukje van zijn speech. Het ontroerde mij diep. Hoewel het een triest verhaal is, vertelde de oude vent dit verhaal met leven in zich en zelfs met grappen tussendoor. Ik kan het nog steeds niet geloven.
Met stomheid geslagen en nog vol van de speech van Yoshida Katsuji, liepen we naar de winkel om lunch te kopen. We aten en gingen gelijk door naar het museum. In het museum waren onder andere; fotos van de aanslag, voorbeelden van radioactief bestraalde voorwerpen, fotos van doden en overlevenden, modellen van bommen, uitleg over de geschiedenis en een model van Nagasaki. Of tenminste, een model van waar Nagasaki ooit stond. Tijdens het bekijken van alles, kreeg ik opeens een schok in mijn lichaam. Het was de emotie. Ik kokhalste en er dwarrelde een traan over mijn wang. De emoties waren voor het eerst mij de baas. Ik heb nog nooit in mijn hele leven mij zo slecht/ rot/ verschrikkelijk gevoeld.

Foto op het atoombommuseum. Overal zie je water, omdat ze geen water konden drinken toen de bom ontplofte. Als een soort van offer aan de slachtoffers

Daarna ben ik weer naar Heiwa Koen (Peace Garden) geweest. Daar hebben we een felle discussie gehouden over wapens, vrede, het weergeven van geschiedenis en stereotypen (alle Amerikanen houden van Obama, bijvoorbeeld).

Fotos van Heiwa Park

Groepsfoto voor Heiwa Kinen Zou; Peace memory statue. Gemaakt door Seibou Kitamura. Het gebaar met de handen betekent vrede

Vlnr. boven: Kyle (Korea, oud-deelnemer), Chong (China, Beijing), Maria (?), Torsten (Denemarken), David (Kenia, oud-deelnemer), Matthew (Canada, Montreal), ik (Nederland), Berthalina (Mexico, organisatie), Zuxin (China, Beijing), Yumeko (Japan, host-familie), Janice (USA, organisatie), Jake (USA, Texas, organisatie)

Vlnr. midden: ? (Turkije, oud-deelnemer), Choi (Korea, oud-deelnemer)

Vlnr. onder: David (Zweden), Meghan (USA, New Jersey), Synnove (Denemarken), Elizabeth (Canada, Quebec), Adriana (Italie, organisatie), Hasiyna (USA, New York), Yulin (Taiwan), Xuri (China), Rie (Japan, Osaka), Kun (China, Beijing), Hiro (Japan, organisatie)

Vlnr: Chong, ik, Kun en Zuxin

Na een paar vette fotos te hebben gemaakt, gingen we terug naar Omura, om vervolgens onze discussie voort te zetten in het Communication Center. Vervolgens haalde otousan mij op en heb ik gekeken voor een electronisch woordenboek.

Ik ga nu snel naar otousan, want we gaan weer naar Shinchan! (Ikkaku)

Overige fotos

Ik en Riechan!