Omura!

Laat ik vanaf het begin beginnen.

Het was lang wachten op Nagoya Airport na mijn laatste blog. Ik verkende het vliegveld. Het vliegveld had 4 verdiepingen. 1 = internationale vluchten, 2 = binnenlandse vluchten, 3 = shops en dat soort ongein en 4 = sky deck. Ik ging met een verbrande tong een douche nemen. Dat werkte verkoelend. Daarna heb ik gechilled en mijn Japans geoefend met random Japanners. Na 2 uur PSP vermaak kon ik eindelijk boarden. Ook deze vlucht had ik geslapen.
Uitgerust, maar slaapdronken arriveerde ik op Nagasaki Airport. Had mijn koffer van de loopband afgesleurd en zocht de uitgang, want ik was benieuwd naar mijn host familie.
Na de douane (die weer moeilijk deed), keek ik om mij heen en zag alleen Japanners. Which one, O, which one? Een oude vent met slecht gebit stapte op mij af. Zijn naam was Okuma Kazuhiro, de man met wie ik via de mail mijn verblijf had geregeld. Hij droeg een bandana. Best grappig om te zien. Na een korte introductie zei hij: Ashwin, meet your host family. Ik keek naar rechts. En daar stonden ze: een man, een vrouw, een meisje en een meisje in een rolstoel. Ik was verrast en blij om ze eindelijk te ontmoeten. Al snel hadden zij door dat ik een aardig woordje Japans spreek. Heb je honger? vroeg moeder mij. Sure, waarom niet. Na afscheid te hebben genomen van Okuma, stapten we in de vierkante Toyota van vader en reden naar Omura City, waar de familie woont. Ze brachten mij naar een tent genaamd Ikakku. Een echte Japanse tent waar je op de grond moest zitten en aan een lage tafel moet eten. Ze gaven mij allerlei soorten lekkernijen, zoals sashimi, nigirizushi en bier (vader drinkt en rookt, dus ik heb het getroffen ;) ), maar ook minder lekkere zaken als inktvis, octopus en een sushi met overload wasabi. Toen ik die sushi met overload wasabi in mijn mond stopte, begon de barman te lachen. Iz itsu goodo? Yeah, it`s okay. Thanks for being considerate. Echt lachen. Het gezin stelde zich voor:

Vader heet Mamoru. Familienaam is Fukutomi. Ik noem hem otoosan.
Moeder heet Sasano. Ik noem haar okaasan.
Zusje komt uit Thailand (dus geen familielid, maar ook een uitwisselingstudent) en wordt Netto genoemd. Dit is niet haar echte naam. Netto komt van volleybalnet; haar vader houdt van volleybal. Ik noem haar Nettochan.
Zusje in rolstoel heet Ryoukou. Ze is mentaal gehandicapt, maar dan motorisch. Ze denkt gewoon als een 18 jarige (beide zusjes zijn 18). Ik noem haar Ryoukouchan.

Daarna gingen we naar huis. Ik moest de volgende dag om 4 uur aanwezig zijn in het buurthuis. Ik was een uitzondering, kwam een dag eerder dan gepland, dus had mijn familie al ontmoet. Maar de anderen kwamen de volgende dag pas en ontmoetten hun familie in het buurthuis. Ik moest daar naartoe voor verdere uitleg van het programma. We hadden savonds nog wat bijgeklets over alles en nog wat. Dat ik geen echte Hollander ben, dat ik Japans studeer en dat dit mijn eerste keer in Japan is, maar ook over Tony Jaa (Nettochan!) en de Japanse taal. Ik vond het moeilijk om ze te verstaan, maar met gebrekkig Japans en Engels kwam ik ver (okaasan heeft in Canada gewoond). Ik kreeg ook een kanjitest van Ryoukou onder mijn snufferd geschoven, zo van: Doe dan! Okay... had 13 van de 25 goed. Dat is ongeveer een voldoende :P
De volgende dag werd ik wakker. Mobiel was nog steeds dood, dus ik kon mijn wekker niet zetten. Had tot 3 uur uitgeslapen. Volgens okaasan had het geregend. Ik ben daar blijkbaar doorheen geslapen. Nettochan moest naar school (ze studeert Japanse taal op high school), dus okaasan en Ryoukouchan brachten mij met de auto naar het buurthuis. Tijdens de rit hebben we nog bijgeklets over Engelse woorden in het Japans zoals Makudonarudo, en Nagasakiben (Nagasaki dialect): Ototou? Ototou. (Mag ik hier zitten? Neen, deze plek is reeds bezet). In het buurthuis stonden gaijin bij elkaar op een kluitje en zaten Japanse gezinnen netjes achter stoelen en tafels. Ik wilde mij mengen onder mijn medestudenten, maar ik had geen tijd om dat ik net op tijd was. Hiro Nishimura (ook een vent die mij hielp deze reis mogelijk te maken) attendeerde mij erop, na een korte kennismaking, dat ik moest gaan zitten. Ik ging gewoon bij okaasan en Ryoukouchan zitten. Nadat iedereen kennis had gemaakt met zijn of haar familie, kregen we een folder met ons programma. Intensief! Korte toelichting; morgen heb ik een day off, woensdag ga ik naar de museum van Nagasaki over de atomic bombs (super interessant!), donderdag oefenen voor de Arigatou evento (een soort van weekviering voor de gastgezinnen. Ik ga optreden dus, met gitaar en dans en dergelijke!), vrijdag ga ik naar een Japanse basisschool waar ik kinderen moet leren over mijn land, zaterdag heb ik de Arigatou evento, zondag is host family dag en maandag vertrek ik naar Tokyo.
Daarna gingen we naar huis en hielp ik Ryoukouchan met Engels en Nettochan met kanji. Rookte een sigaret met otousan en vouwde origami met okaasan. Na het vouwen gingen okaasan en ik naar een dichtbijzijnde winkel, waar we eten kochten voor die avond. Daarna gingen we eten. Tempura met rijst! OMG das LEKKER! Na het eten gingen we nog even praten, kanji oefenen en praten. Ik verstond meer en kon ook meer zeggen. In 1 dag! Ik ga met sprongen vooruit (maar mijn Nederlands en Engels gaan gigantisch achteruit). Daarna gingen Ryoukouchan, okaasan en otousan slapen. Nettochan moest meer dan 5 paginas kanji leren. En ik wou Thais leren. Ik kan het wel een beetje,

phom chuu Ashwin krab - Ik heet Ashwin
Ja Panom - Tony Jaa (Thaise naam)
hareuang hrur? - Zoek je mot?
yakmeereung hrur ngai? - Wil je een blauw oog? (Als je dit zegt in Thailand, ben je zo goed als dood...)
chang goo yoo hnai? - Waar is mijn olifantje? (Tony Jaa in Tom Yum Goong)
Tom Yum Goong - Thaise delicatesse

Al snel vertelde Nettochan mij dat Thais gebaseerd is op Sanskriet. Raatsawad is goedenacht (raat is nacht), bijvoorbeeld. Ze keek naar mijn naam, Ramjiawan. Prat Raam awataan. Wat? Mijn achternaam in het Thais. Het betekent: de God Rama komt uit de hemel (toekomst). Daarna vertelde zij mij haar echte naam: Pichaya Mahapornvasin. Dont ask. Ik vind het een mooie naam. Ze heeft ook een Chinese naam: Mei, wat mooi betekent. Ik noem haar sindsdien dan ook occasionally Pichayachan. Kan nu ook dus een beetje Thais spreken en schrijven. Tot 3 uur sochtends hebben we gepraat.
De volgende dag (vandaag) stond ik om 6.30 (!) op omdat ik om 9 uur moest verzamelen voor WCI bij the Communication Center. We kregen verdere uitleg van eerder genoemde Hiro, Okuma en een paar nieuwe gasten: Hideto Yasui en Nobuo Tokuhisha. Ook bij de staff zit Berthalina (grappige vrouw uit Mexico), Jake (awesome guy from Texas) en nog een Mexicaanse vrouw wier naam ik niet meer kan herinneren (enige staff member die rookt, HOOZA!). Verder ontmoette ik Chong (Chinese rock n roll guy die bass speelt), Zuxin (Chinese chick die zingt en piano speelt), David (Zweedse vage gast), Kun (Chinese Kung fu meester, sort of... studeert tevens economie), Meg (meisje uit New Jersey, leuk om mee te praten over terrible Bush and awesome Obama, ma homegurrrrrrrrl!), Hasiyna (meisje uit New York City, studeert op Harvard University, aardig) en een meisje uit duizenden: Rie (Ri-e). Rie is een geval apart. Ze is een Japanse, maar komt uit Osaka. Zij leert mij Osaka dialect en ik leer haar Engels. Ik praat alleen Japans tegen haar en zij alleen Engels tegen mij. Te grappig. The roles have changed. Ze is een geval apart omdat ze heeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel energie heeft en heeeeeeeeel veel volume in stem. In a good way. Ze is positief aanwezig. Ze is te grappig voor woorden.
Ik heb heel wat mensen niet opgenoemd, maar dit waren de mensen die mij vandaag meteen aanspraken. We oefenden vandaag voor de Arigatou evento, twee dansjes met vocalen. Is echt leuk! Een Japans en een Engels lied. Voelde me meteen al helemaal thuis. Chong, de Mexicaanse vrouw wier naam ik niet weet en ik vormen de Rokersclan. Die hard. Chong liet mij Chinese rock horen. Niet slecht moet ik zeggen. Na zeker 6 uur oefenen (jaja, die hard en intensief plus een lunch: Nagasaki chanpon... google maar. TE LEKKER), kwamen we bijelkaar om de zaak van de bombing on Hiroshima en Nagasaki te bespreken. Felle discussie, omdat bijna elk land een eigen versie van het verhaal heeft. Dit was ter voorbereiding voor het bezoek aan het museum as woensdag.
Daarna kwam otousan mij ophalen. Thuis heb ik even gedouched. Kort daarna kwamen okaasan, Ryoukouchan en Pichayachan thuis, in specifieke volgorde. Na een uurtje kanji oefenen, leren over Japanse keigo, sonkeigo, keijogo en teineigo (googlen!) gingen we eten (gyouza met misoshiru en rijst... UMAI!) en vervolgens gingen we met zn allen naar de supermarkt. Purikura is AWESOME! Mijn zusjes gingen helemaal los. Ik deed mijn best, maar kwam niet verder dan een paar Shah Rukh Khan poses. (Purikura is een soort kleine fotoshoot). Supermarkt was groot! De kleinste in Nagasakiken, zei okaasan. Ik geloof het niet. Ben ik ook voor uitgekomen.
Daarna namen okaasan en otousan mij mee naar een andere winkel, om eten voor morgen te kopen. Na het winkelen nam otousan me mee naar zijn pub, de pub waar ik de eerste dag heb gegeten... Ikakku. Heb daar zeeslak, sushi on the house en sashimi gegeten. Zeeslak moet je eten als je smaakpappillen immuum zijn voor ongewenste smaken. Zoals de smaak van zeeslak. Dat is mijn mening. Na veel lachen, vertellen over Nederland, leren over Japan, veel bier en sake en pesterijtjes van barman Shuchan (echte naam Shuji, maar ik mag hem Shuchan noemen... dont ask me why), zoals te veel wasabi op mijn sushi en Japanse grappen die ik niet begrijp, nam ik afscheid van het gezelschap waarmee ik de nacht spendeerde, inclusief Shuchan. Shuchan vond mij geweldig, gaf mij een kado (zijn sigarettenhouder met daarop handgeschreven: Ikakku, Shuchan yori, Ashwin he... Ikakku, van Shuji, voor Ashwin in Japans). Hij zei dat ik snel weer langs moest komen. Ik denk dat ik dat ook doe. Super aardige mensen!
Daarna kwam ik met otousan om 1 uur snachts thuis. Okaasan vroeg waar we waren, waarop otousan grappig zei: De barman liet Ashwin niet gaan. Hij kreeg rondjes op het huis om te blijven. Sushi en sashimi wordt met zorg en veel inspanning gemaakt. Als een barman mij rondjes geeft on the house, betekent dat ik wel heeeeeeeel aardig ben, blijkbaar.
Ryoukouchan en Nettochan slapen al. Ik vroeg otousan en okaasan of ze wat wisten over de bommen op Hiroshima en Nagasaki. Blijkbaar is de moeder van okaasan een slachtoffer van de bombardement op Nagasaki... en ze leeft nog! Blijkbaar is ze ook bestraald door de radioactieve energie. Okaasan denkt dat de handicap van Ryoukouchan te maken heeft met de radioactiviteit van de moeder van okaasan. Ze weet het niet zeker, maar de kans is er. Heel diep, interessant, emotioneel en openhartig gesprek met mijn ouders. Ik ben ook heel dankbaar dat zij met mij dit verhaal willen delen. Het heeft mij diep ontroerd. Woensdag het museum... ik zit er midden in. Het is ongelooflijk om dit alles te beleven en mee te maken. Het gevoel dat ik heb is onbeschrijvelijk. Ik zit letterlijk middenin mijn studieboeken. Pagina 345: the Bombings on Nagasaki and Hiroshima.

Blijkbaar ben ik mijn kabel vergeten van mijn camera! Ik kan geen fotos uploaden!!!!! AAAAAAAH!! Zoek momenteel naar alternatief.
Ik heb om 9 uur afgesproken om met heel de groep naar Nagasaki te gaan. Rie wil shoppen. Ik moet ook wat dingen halen. Zoals enveloppen voor omiyage (souveniers). Dus. Het is al 5 uur... Nog 2.5 uur slaap! DIT DOE IK VOOR JULLIE!

Kwam vandaag pas achter dag gezin internet had. Vandaar lange post. srry

Oyasumi nasai, minna!