Sakuraen

Vroeg in de ochtend bracht mijn hostmoeder mij naar de meetingplek van vandaag, het busstation van Mito. Daar stond iedereen te wachten. Ik kwam aan en we vertrokken meteen. Ik was een beetje laat :P

Ik wist wat er komen ging. Hiro meldde ons gister dat vandaag emotioneel even zwaar zou zijn als de dag dat wij in Tama naar de gehandicaptenschool gingen. En daar voelde ik het. Dus ik had mij mentaal voorbereid. Maar hoe kan je je voorbereiden op iets wat nog onbekend is? Je kan alleen jezelf schrap zetten en in de diepte springen.

Vandaag gingen we naar een bejaardentehuis. Ons doel was te communiceren met de bejaarden, meer te weten te komen over bejaardentehuizen in Japan en, natuurlijk, culturen uit te wisselen. Tot zover okay. Het zwaarste deel was het feit dat 80 procent van de patienten de ziekte Alzheimer had. Hoewel ik veel van de ziekte gehoord heb en ongeveer weet wat het met de menselijke geest doet, ben ik nog nooit eerder in mijn leven in contact gekomen met een echte Alzheimer patient. Ik was ook nerveus en was net als een paar anderen tijdens de heenreis stil en teruggetrokken.

Eenmaal aangekomen, kregen we een warm ontvangst en een prestentatie van het hoofd van de inrichting. De staff was grotendeels ook aanwezig bij de presentatie. Zij waren ook nerveus, dat was aan ze te zien. Maar na een tijdje wisten we van beiden kanten, zowel de staff van de inrichting als de studenten van WCI, dat wij bijelkaar zijn gekomen om te leren. En dat gaat moeilijk als we niet open zijn naar elkaar. Geleidelijk groeiden wij gedurende de dag naar elkaar toe, maar het begin was even moeilijk.

Na de presentatie en vragen was het tijd voor een rondleiding door de faciliteit. Het bestaat uit 2 verdiepingen. We gingen naar de eerste verdieping. En daar was het al raak. Saki (Japan) had dit ook nog nooit meegemaakt en barste in tranen uit. Daar zaten bejaarden van een gemiddelde leeftijd van 85 jaar. Een oude vrouw keek levenloos voor haar uit, een andere vrouw was in slaap gevallen in haar rolstoel en een andere vrouw kauwde voordurend op haar vuist. We moesten nu proberen te communiceren met hun. Ik had al tegen Hiro gezegd dat ik nerveus was, maar hij zei tegen mij: [insert wijze Japanse gezegde met diepe betekenis die ik nu ben vergeten], en dat betekende veel voor me. En ik ging er voor. Ik stapte af op de dame die iedereen probeerde te ontwijken. De dame die op haar vuist kauwde. Ze had geen tanden en zat onder de spuug. Ik stapte op haar af en introduceerde mijzelf in het Japans. De dame antwoordde terug. Maar ik weet niet wat ze zei. Ze sprak binnensmonds, zonder tanden en had serieuze Alzheimer. Ze dacht serieus dat ik begreep wat zij tegen mij zei. Ze bleef tegen mij praten. Ik keek haar recht in haar ogen aan, en antwoordde beleefd met hai, wakarimashita en sou desu ne. Als zij lachte, lachte ik terug. Als zij serieus keek, keek ik ook serieus. Ik bedankte haar voor het gesprek waar nergens over ging, en liep weg. Dat was heavy. Gelukkig steunde Chong en Berthalina mij die het toen ook even moeilijk hadden.

De volgende patient was een man, die goed Japans sprak van 85 jaar in een rolstoel. Ik vroeg hem of het hem hier beviel. Hij schudde nee. Hij miste zijn familie en wilde uitgaan. Ik vroeg of hij hier vrienden had. Die had hij niet. Ik vroeg of het hier leuk was. Hij zei dat het hier alles behalve leuk was. Toen zag ik een traan rollen over zijn wang. Ik voelde hoe hij zich voelt. Toen zag hij een traan rollen over mijn wang. Ik hield zijn hand vast en zijn schouder. We zeiden een kwartier niets, totdat Berthalina zei dat we verder moesten gaan. Ik gaf de oude man een hand en een knuffel. Ik kon het niet anders uiten.

Daarna gingen we lunchen. Een beetje depressed at ik voor het eerst bejaardenvoedsel, dat best te vreten is. Voor 1 keer. Te veel pruimen, als je het mij vraagt. Toen nam ik een wandeling alleen in de frisse buitenlucht en laadde mijzelf eerst op met emotionele muziek (zodat alles eruit was) en vervolgens met house muziek (om mezelf op te peppen en energie te krijgen). Dat werkte. Ik was weer de oude.

Maar we moesten nog terug. Ik dacht bij mij zelf; het zijn mensen. Een mens zoals ik. Zij hebben ervaringen, emoties en opinies. Ook al hebben zij Altzheimer, dat betekent niet dat ik het zielig moet vinden. Ook al was die man depressief, dat hoort bij het leven (cliche, maar dat kwam als resultaat uit mijn wandeling). Net als bij de gehandicaptenschool. Het mooiste wat ik daar meemaakte was dat de kinderen lachten. Dat gaf mij ook een glimlach op mijn gezicht. Dus ik ging grappen maken met de oudjes en gekke bekken trekken. Dat vonden ze geweldig. Ze vonden het geweldig hoe ik Zuxin treiterde. Als ik positief handelde, kreeg ik positieve reacties. En dat werkt in een opwaartste spiraal.

En zo begon we onze interactie met alle bejaarden van de inrichting. We verzamelde allemaal in een zaal, waar voor ons een evenement was georganiseerd. We mochten meedoen aan ikebana (Japans bloemschikken) en shodou (Japanse kalligrafie). Ik deed natuurlijk kalligrafie. Bij kalligrafie had iedereen een aparte tekst die deze moest overschrijven. Wat blijkt; als deze teksten naast elkaar wordt gelegd, krijg je een prachtig traditioneel lied op papier genaamd Umi (Zee). Vervolgens zongen alle ouderen voor de WCI leden het lied. Daarna mochten wij meedoen met een lied, genaamd Sakura; een volkslied dat gaat over het komen en gaan in het leven. Dat was een mooie ervaring, samen dat lied zingen met de ouderen.

Toen was het tijd om iets terug te doen voor de ouderen. Wij gingen voor hun optreden. We deden SMAP! Sekai no hitotsu hana, Ganbare Nippon, Ponyo, Nadasousou, Soran Bushi en One to One. Dit was zowat heel de Arigatou Evento, voor de oudjes. One to One met de oudjes was ook een ervaring. Het is namelijk een rustig lied over liefde voor de medemens. Voor de Arigatou Evento hebben wij handgebaren ingestudeerd op dit nummer. Toen wij dit deden, zag ik een glinstering in de ogen van de oude dame tegenover mij. Zij probeerde met veel moeite de handgebaren na te doen, die veel te moeilijk waren en veel te snel gingen. Ik verliet de groep tijdens One to One en ging naast haar zitten om haar de gebaren voor te doen en samen het lied probeerden te gebaren. Dat was prachtig, om haar glimlach te zien. Dat gaf mij ook een glimlach op mijn gezicht. Ik keek om mij heen en iedereen van WCI zat gehurkt naast een willekeurige bejaarde, de handgebaren uit te leggen. Iedereen glimlachte. Iedereen. Dat was prachtig om te zien.

Uiteindelijk nam ik de kado van het bejaardentehuis in ontvangst namens WCI. We brachten de oudjes terug naar hun kamer en zeiden nog kort tegen iedereen vaarwel. In de bus terug was de sfeer gemixt. Jake zijn opa heeft Altzheimer, dus voor hem was het persoonlijk. Voor de meeste mensen was het de eerste keer dat ze dit meemaakte, en zij waren stil in de bus. Voornamelijk vermoeid en had iedereen honger. Maar ik durft te wedden dat iedereen terugdenkt aan deze dag als een speciale dag. Een emotionele en zware dag, dat resulteerde in een glimlach op ieders gezicht.



Ik werd opgehaald bij het busstation van Mito door okaasan, Yoshinori-kun en Naoki-kun. We moesten Mayuko-chan ophalen van de kinderopvang. Ik had beloofd deze keer in slaap te vallen :P

En dat was me gelukt! Ik speelde daar met de kinderen. Er kwam een meisje naar mij toe met een enorme kabutomushi (beetle bug). Ik glimlachte en zei; ow wat mooi. Ik was moe, dus ik besefte nauwelijks dat ze dat beest eigenlijk aan mij gaf. Gelukkig riep okaasan me op het juiste moment om de docenten van Mayuko te ontmoeten. Hele aardige docenten. De kinderopvang zelf was ruim. Genoeg plek om te rennen, radslagen te doen en tikkertje te spelen. Daar kan de Nederlandse kinderopvang een puntje aan zuigen! Grootendeels gefinacieerd door de overheid. Ik gaf ook de docenten mijn complimenten voor het kinderdagverblijf. Een moeder van Mayuko-chans vriend probeerde mij te versieren (als je weer in Japan komt, kan je bij mij blijven slapen. Dat zei ze in het Japans... Toen okaasan niet keek. I am telling the truth. I wish I was kidding...), een jongen van 4 liet mij al zijn truckjes zien (van radslagen tot hangen aan de kast en springen van het veranda) en Naoki-kun probeerde mij tevergeefs uit te leggen hoe het schoolsysteem is opgebouwd. In het Japans met een Mito-dialect.



Na een echt te lange dag voor woorden, gingen we naar huis. Yoshinori-kun moest naar Hip Hop les. Ik dacht, what the heck. Ik ging mee en deed mee met de klas. Alleen Japanse kindertjes van 12 met in het midden een buitenlandse gast van 20 met een ongeschoren kop. De meeste ouders zagen daar de humor er wel van in. Ik heb echt vette moves geleerd. Die kinderen kunnen beter Hip Hop dansen dan ik. KABLAMSHABAM! Those kids can dance. Dus ik ga oefenen, om een dancebattle met Yoshinori aan te gaan.



Ik ben moe. Ik ga slapen. Lange dag gehad. Morgen ook druk, namelijk Arigatou Eventou voor Mito! Spreek jullie morgen. Heb hopelijk ook fotos dan. Later!