Tama City, Kyoto en begin van sessie 2

Welnu, het probleem was dat ik geen internet had bij mijn nieuwe hostfamilie in Tama. Ik heb zoveel meegemaakt deze week, zoveel fotos gemaakt, zoveel emoties gevoeld. Het was een leerzame, grappige, maar ook een zware en een trieste week.

Laat ik bij het begin beginnen.

Einde van Omura

De voetbalwedstrijd met Jake en Japanners was lachen. Heb 3 goals gescoord. De volgende dag zijn de ouders Fukutomi en ik naar Huize Den Bosch gegaan. Een klein pretparkje in Nagasaki over... Nederland. Molens, dijken, schepen, de Dom toren, noem het maar op. Je kan het allemaal vinden in Huize Den Bosch. Het was supergezellig. Kwam toevallig Chong en Matt tegen!

Zondag vloog ik samen met de andere leden van World Campus naar Tokyo. Na de gewoonlijke airport routine, reden we per bus naar Tama City, de tweede en laatste stad van het eerste programma.

Tama City

Maandag 13 juli rond half zes ontmoette ik mijn host familie, tijdens een bijeenkomst van World Campus. Ik had familie Shimizu; okaasan Shimizu Rika en broertjes Shimizu Noritaka en Shimizu Ryuusuke. Op het eerste gezicht aardige mensen, dacht ik. En dat waren ze ook. De broertjes zijn respectievelijk 8 en 12 jaar en houden van voetbal en Super Smash Bros. Okaasan heeft een motor, houd van Dragonball Z en houd van gamen. Ik zat helemaal goed.

Na een traditionele welkomstceremonie van de lokale toneelgroep, gingen we naar huis.

Dinsdag 14 juli gingen we naar de Sakura no Oka school in Tama City, een school voor gehandicapte kinderen. Dit was een hele pittige ervaring voor mij. Ik ging naar een klas met peuters, en een voor een gehandicapt. Er waren ongeveer evenveel verzorgers als kinderen aanwezig in het klaslokaal. Hoewel ik een onbeschrijvelijk gevoel met mij meedroeg, waren de kinderen vrolijk en enthousiast. Dit maakte het voor mij nog moeilijker om het te bevatten. Het was een leuke dag, met veel emotie. Dat kinderen zo geisoleerd moeten leven. Dat de ouders van de kinderen hun normale leven moeten opgeven voor hun kinderen... Ik had er geen woorden voor. Nu nog steeds niet.

Daarna kregen we workshops van oude mensen over tradities in Japan. Een jolig gebeuren. Juist ja, na de gehandicapten school. Voor mij was dat echt een wereld van verschil in sfeer en emotie, maar toch wist ik lol te maken met de oudjes. Wat ik had gedaan: theeceremonie, kalligrafie, Japanse kleedvouw kunst en mezelf in een yukata gepropt.

Na de lange dag ging ik terug naar de Shimizu familie, had nog Super Smash Bros gespeeld met de jongens.

Woensdag 14 juli gingen we naar nog een school in Tama, deze keer de Higashi Terakata Shougakko; een normale basisschool. Ik zat met Rie in de groep. Rie en ik werden ingedeeld in de groep met kinderen met een leerprobleem. Hoewel deze kinderen ook een mentale achterstand of gedragsprobleem hadden, waren deze kinderen niet zodanig gehandicapt dat zij naar een speciale school moesten.

Het was verschrikkelijk heet die dag, en de kinderen zaten vol adrenaline. Er waren namelijk buitenlanders op bezoek! We werden onthaald met grote ogen, gelach, gewijs, getrek en geschreeuw. Ik voelde mij net een rockster, wat elk lid van de World Campus International die dag eigenlijk wel een beetje was. De kinderen van onze klas hadden superveel energie. Rie en ik moesten ons land introduceren door middel van zang, spel en dans. Ik leerde de kinderen hoofd, schouders, knie en teen, Annemaria Koekoek en zakdoekje leggen. Ze vonden het prachtig!

Na een lange dag gespeeld te hebben, droop het zweet van ons voorhoofd. Letterlijk. Helemaal bezweet van de hitte en inspanning, verlieten wij de school. Op weg naar de volgende attractie+ de burgemeester van Tama City ontmoeten. Ik had de hele dag mijn pak meegesjouwd, alleen maar om er goed uit te zien voor de burgemeester. Ja, het was een vrouw. Na het omkleden en het opdoen van mijn mascara, koos de organisatie mij uit (als best gekleed lid ;) ) om de burgemeester officieel de hand te schudden en de foto van World Campus International aan te bieden, na een vragenronde van een half uurtje. Dat was een hele ervaring. Kapot ging ik naar huis. Noritaka wilde gaan voetballen, maar ik was kapot en had mijn nette kleding aan. Dus we gingen thuis Dragonball Z kijken, onder het genot van Mitsuya Cider! (verslavend spul, soort SevenUp)

Donderdag 17 juli was het personal day. Ik besloot met een paar anderen (Matt, Chong, Hasiyna, Xurin, Yurin en Meg) om naar Akihabara en Shibuya te gaan (wijken in Tokyo). Via Shinjuku gingen we eerst naar Akihabara. Hemel voor otaku, gamefreaks en animelovers. Ik voelde me helemaal thuis! We zijn naar een Maid Cafe geweest, hebben verschillende gamewinkels afgelopen en veel gezien. Verder, wat ik niet op mijn blog zet, blijft in Akihabara.

Daarna gingen de jongens; Matt, Chong en ik, naar Shibuya. Dat is een van de duurste wijken in Tokyo. Daar gingen we naar een van de meest bekende en duurste winkels van de hele stad; 109. Twee gigantische apparaten van flats, waarvan een alleen voor de heren en een voor de dames. Als man zijnde gingen we naar de heren afdeling. Daar heb ik een riem met diamanten doodhoofd gekocht, samen met een leren vest. Vind ze allebei echt te vet voor woorden. Besef nu ook wel dat ik vanaf nu zuinig moet omgaan met mijn centen :P.

Na geshopt te hebben, belde Matt een vriend op om te gaan eten. Met z`n vieren gingen we naar een izakaya in Shibuya. Was heel gezellig. Evenals te terugreis. Ik had okaasan eerder gevraagd hoe laat ik terug moest komen. Gelukkig vond ze alles goed, en haalde mij op bij het station van Tama laat in de avond.

Vrijdag 17 juli waren Chong, Matt en ik niet helemaal bij de les. Weet nog steeds niet hoe dat kwam. Maar we waren alledrie wazig en vooral moe. Desalniettemin was het programma voor vandaag zoals gewoonlijk actief en slopend. Samen met de studenten van Chuo University kregen wij of een tour door de stad of een tour door de Chuo University. Ik vond de stad iets interessanter, dus kreeg ik allerlei soorten gebouwen te zien die zooooooooooooooooo interesant waren. Hoewel de tour ons naar de niet al te interessante plekken leidden, was het vet om rond te hangen met de jongens en meisjes van de Chuo University. Heb echt vrienden gemaakt, en ik zou ze deze week nog wel vaker zien. Vooral Takahiro (pretty boy), Tatsuro (vage gast. Echt te vaag voor woorden, maar wel lachen) en Asuka (zou mijn vriendin zijn als ze 4 jaar jonger was, maar helaas).

Zaterdag 18 juli krgen we een rondleiding door [trommelgeroffel] Tokyo! Alweer? Ja, alweer! Maar nu samen met de studenten van Chuo Daigaku :D !

Eerst gingen we naar de wijk Ueno, een gezellige wijk met goedkoop straatvoedsel en goedkope kleding en dergelijke. Heb daar een toffe tas gekocht voor maar 12 pleuries! En rijst met heerlijke gestoomde zalm gegeten (grote kom, maar 500 yen = 3,50 pleuries!).

Daarna stapten we de metro in voor deel twee van het verhaal Akihabara! Men wilde o zo graag naar een Maid Cafe. Vooruit zeiden Chong en ik, zolang het maar niet dezelfde is als die van de vorige keer. En ja hoor, van alle Maid Cafes in heel Tokyo (zijn er aardig wat) stapten we dezelfde Maid Cafe in als de vorige keer. Chong werd herkend, maar ik niet. Ik droeg deze keer namelijk mijn pet met [I love Akihabara] in het Japans. Toen ik het afdeed werden de ogen van dezelfde Maid groter en groette zij mij met een eerlijke lach (die amper voorkomt in Japan). Score!

Maar goed, na veel gelach, getreiter, gezweet en gelach (we hebben echt in een deuk gelegen met die studenten), moesten we terug voor een presentatie. Van onzelf, wat wij die dag geleerd hadden over Tokyo en wat we hadden meegemaakt met behulp van fotos die we die dag hadden genomen. Tsja, onze groep moest als eerste. En onze groep had het meest nutteloze, maar grappigste informatie te melden van allemaal. Wij wisten bijvoorbeeld de geheime spreuk van een Maid om een gerecht `lekker` te maken: [Oishiku nare, moe, moe, chuuuuuu!] (Word nu lekker, kreet van otaku als hij een vies filmpje bekijkt, kreet van otaku als hij een vies filmpje bekijkt, kusje!). Te nutteloos en te grappig voor woorden. Hoe komen ze erop...

Daarna zijn we naar een vestiging van een bedrijf in Tama City geweest dat zich focust op bijscholing van scholieren. Interessant, niet? Dat dachten de leden van WCI ook. Heb tijdens de presentatie van een hoge pief geslapen. Was uiteindelijk niet de enige. Ik was kapot. Gelukkig wachtten okaasan, Noritaka en Ryuusuke thuis op mij met instant ramen en Mitsuya Cider. Ongeacht hoe mijn dag was, na een avond met de Shimizu familie was ik weer een gelukkig persoon.

Zondag 19 juli was het Host Family Day. Okaasan was zo lief voor me om mij uit te laten slapen tot 1 uur, voor de verandering. Na een snelle douche en een vertraagd ontbijt, gingen wij naar de place to be (zowat de helft van de week): Tokyo! Eerst gingen we naar de Nippon Budokan, een arena waar vele beroemde artiesten, maar vooral gitaristen, een fenomenaal optreden hebben weggegeven (Siam Shade, Metalicca, Dream Theater, Mr Big, Sex Machineguns, Gackt, noem maar op). Vervolgens gingen we naar de Yasukuni shrine en een soort van giftshop van de Tweede Wereld oorlog. Beetje vaag. Je kon bijvoorbeeld de imperialistische Japanse vlag daar kopen. Deed ik ook. Daarna stapten we de metro in, naar de meest toeristische attractie van Tokyo. Namelijk de Tokyo Tower; een groot metalen constructie die veel wegheeft van de Eiffeltoren in Parijs. Daar kwam ik met stom toeval, ECHT STOM TOEVAL, Pim en Tom Omes tegen. Zestien miljoen mensen in Tokyo, de kans dat we elkaar zagen was klein en eerlijk gezegd wist ik niet dat deze in Tokyo accomodeerden. Echt te vet voor woorden. We hadden de toren niet beklommen omdat de rij te lang was. We hebben ramen gegeten daaro met lekkere pachipachi ijs van het merk 31 (ijs dat knettert op je tong, favoriet van okaasan) en gewindowshopt (window geshopt? weet ik veel). Na een lange dag keerden wij terug naar huis, met een volle buik en een glimlach op elk gezicht.

Maandag 20 juli was het Arigatou Evento! Maar eerst; een toneelstuk van kinderen, waarin wij mee moesten doen. Dat was erg lachen. Heel veel lachen. Ik had een blonde pruik op en een jurk aan. Ja, zo grappig was dat. Keer 35.

Arigatou Evento was zeer geslaagd. Ging beter dan in Omura. Mijn stem sloeg over toen ik de show inleidde, maar na een zaal vol gelach zat de stemming er goed in en ging de show bijna foutloos. Mooie dag, met veel gelach en prachtige herinneringen.

Trouwens, okaasan had mij die dag met haar motor naar het toneelstuk gebracht en gingen we naar het Arigatou Evento met de motor weer terug naar huis. KAKKOI OKAASAN!

Na een korte rustpauze thuis, nodigde de familie Shimizu mij uit om naar een Sushiten te gaan, ter gelegenheid van mijn laatste overnachting en maal bij de Shimizu familie in Tama. De sushi was eerlijk heerlijk en was een prachtige laatste avond met mijn familie.

Dinsdag 21 juli. Ik was stil. Al de hele ochtend. Ik wist wat er ging gebeuren. Ik wilde niet weg. Ik wilde langer blijven. Een week is veel, maar dan ook echt veel te kort. Begonnen we elkaar net te kennen, moest ik afscheid nemen van de familie Shimizu. Ik vond dit dan ook echt heel moeilijk. Tijdens het afscheid, barstte Noritaka, Ryuusuke en ik uit in tranen. Ik kon het niet controleren. Het gevoel dat ik zonder deze geweldige familie verder moet gaan kon ik niet accepteren en niet verwerken. Ik had okaasan ook beloofd om terug te komen. Hoewel okaasan niet huilde, zag ik de verdriet in haar ogen.

Ook moest ik afscheid nemen van de leden van sessie 1 die niet verder gingen naar sessie 2. Namelijk: David, Xurin, Yurin, Hasiyna, Torsten, Matt, Kun en ook Rie ;-;...

Kun en Torsten gingen nog samen met Zuxin, Chong, Liz en ik naar Kyoto, maar van de anderen moest ik die dag helaas afscheid nemen. En dat deed pijn. Vooral bij Rie. We hebben elkaar minstens vijf minuten lang omhelst, en met tranen in onze ogen zeiden wij vaarwel. Hoewel Rie tegen mij zij dat ik altijd welkom was in Osaka, heb ik het gevoel dat ik haar de komende tijd niet zal zien. En dat doet pijn als je zo close bent met elkaar.

De Shimizu familie heeft heel goed voor mij gezorgd. Ik heb veel lol met ze gehad. Heb veel met okaasan over alles en nog wat gepraat en stoeide altijd met mijn twee kleine broertjes. Voor mijn gevoel waren het ook echt mijn moeder en mijn broertjes. Dat is best raar, aangezien ik deze mensen pas een week ken. Maar een week intensief met elkaar leven schept zodanig een band met degene met wie je samenwoont. Laat staan twee weken, voor iedereen van World Campus die zijn vertrokken na de eerste sessie. We hebben zoveel meegemaakt de laatste twee weken. Emoties gedeeld, verhalen uitgewisseld, discussies gehouden, noem maar op. Het waren wildvreemden voor mij twee weken terug, het zijn nu vrienden voor het leven.

Ik heb vrienden over de hele wereld nu. Dat besef ik, nu bijna iedereen weg is. Als ik naar Oostenrijk ga, is daar David, als ik naar New York ga, is daar Hasiyna, als ik naar Taiwan ga, is daar Yurin. En ga zo maar door. 15 landen wereldwijd, en dat is alleen sessie 1. Ik voel mij nu echt een bewoner van de wereld, in plaats van een Zoetermeerder of een Nederlander. Als er iets gebeurt in Oostenrijk, New York of Taiwan, laat ik het niet aan mijn neus voorbijgaan. Ik heb daar vrienden zitten. Goede vrienden. Het gaat mij nu aan. En dat is de grootste verandering die ik tot nu toe heb ondergaan.

Kyoto

Na een druk eerste programma besloten Zuxin, Kun, Chong, Liz, Torsten en ik om naar Kyoto te gaan voor drie dagen. Het was supergezellig, we hebben veel gezien en gelachen. Ook heb ik daar Angel en Mattias ontmoet.

Dag 1 bezochten we een tempel. Vraag me niet welke, want Kyoto barst van de tempels en paleizen, aangezien het de oude hoofdstad was van Japan en tevens de huidige culturele hoofdstad van Japan. Daarna haalde Angel mij op om te chillen, rond te lopen door Kyoto en gamen in een arcade hal. Was supervet om hem weer te zien.

De volgende dag ging ik samen met de gang naar de Nijoujo en de Kinkakuji, beiden beroemde culturele gebouwen in Kyoto. Vervolgens kwam ik te laat op mijn afspraak met Angel, omdat deze iemand anders voor geen meter wegwijs kan maken. Dankzij de uitleg van Angel was ik binnen de kortste keren verdwaald in de binnenstad van Kyoto.

Enfin, eenmaal Angel ontmoet, gingen we naar de izakaya van Yuuki. Die gast had ik ook lang niet gezien! (speler van TFC Banzai twee jaar terug) Samen met Mattias wachtte hij op ons in de izakaya. Na een gezellige en heerlijke avond, verlieten wij Yuuki en gingen we naar Mattias zijn huis in Kyoto. Gezellige plek. Ben op zijn bed in slaap gevallen. Om vier uur snachts ging Angel naar huis en ik terug naar mijn hotel.

Dag drie hebben ik en de gang rondgehangen in Kyoto, de matsuri bezichtigd en geshopt. Maar mijn kaart doet het niet, dus ik kan niets kopen! Ik baal echt als een stekker, want ik weet bij god niet hoe ik dit moet fixen.

Elf uur in de avond namen wij afscheid van Kun en Torsten, die niet meedoen aan het tweede programma. Emotioneel, maar kort en krachtig. We namen de bus terug naar Tokyo, de metro naar Ueno en vervolgens de bus naar Mito, een stad ten noordwesten van Tokyo waar de tweede sessie zal beginnen.

Mito

Nu zit ik in Mito, bij mijn nieuwe familie, bestaand uit otousan, okaasan, zusje Mayuko van 4 jaar, broertje van 8 en broertje Yoshinori van 12 jaar. Ze zijn aardig en ik mag die vader en zusje heel erg. Ben vandaag naar de taiko training van otousan geweest en heb zelfs meegedaan. Ja, ik heb taiko drum gespeeld! Dat kan van mijn lijstje worden weggestreept. HOOZA!

Alles is nu weer up to date. Ik probeer nu weer dagelijks bij te houden. Ik hoor graag jullie reactie op mijn verhalen. De fotos moet ik jatten van Chongs pc, dus die komen hopelijk snel! Tot morgen denk ik.