De heenreis

Het begon vanochtend al om 06.30 uur, 3 juli 2009. Mijn wekker ging af. Slaapdronken slenterde ik naar de douche. Nani, nana, pa en ma waren al klaar. Zeven uur vertrokken we met 2 auto's naar Schiphol. Hoewel ik wist dat ik mijn familie ging missen, waren mijn lichaam en geest beladen met positiviteit. Mijn eerste keer reizen buiten Europa en mijn eerste keer in Japan. Hoe vaak had ik daarvan niet gedroomd. Ik nam afscheid van nana, nani, broeder Tuk, Ro, Nin, ma en pa en liep door de douane. Nog een laatste keer omdraaien. Ik ga ze namelijk twee hele maanden niet zien. Over de menigte heen zag ik een hand of drie in de lucht. Ik zwaaide terug keerde om en liep naar mijn gate. Dag broodje haring, dag Bakellende en dag Nederland! Op naar Frankfurt.
Opstijgen was lache. De vlucht was wat ik gewend was van Nederlandse vluchten. Zat naast 2 Arabische meisjes die constant zaten te praten, de stewardessen waren chagerijnig en verderop krijste een kind "Ik wil druit, ik wil druit!" De neiging om een verdovingspijl naar dat kind te schieten was dan ook groot. Maar dankzij de 2 kleine uurtjes slaap die de vorige nacht mij had geschonken, sliep ik de gehele vlucht als een roos.
Op Frankfurt Main heb ik mij wel vermaakt. Window shoppen, vliegveld verkennen, Mac gegeten, dat soort dingen. Had een boek gekocht, Rising Sun, met de intentie om het te lezen tijdens de lange vlucht naar Nagoya.
Tijdens het boarden werd ik al omringd door Japanners. Voor de verandering was ik de lange slungel die boven iedereen en alles uit torende.
Het vliegtuig was big-ass! Ik kwam binnen en het zag er ruim en comfortabel uit. Was het ook. Ik liep naar rij 34, zitplaats bij het raam. Er zat een tv in de stoel voor me! Chill! Met touch screen! Chill! Na de nodige 15 minuten met dat ding te hebben geklooid, kwam een Japanse gast naast me zitten. Hij was even lang als ik en had een bril. Zijn naam was Ken. Deze keerde na een lange tijd terug van een bussinesstrip naar New York.
Gepassioneerd vertelde hij mij dat hij naar een wedstrijd van de Yanks was geweest, in deels Japans en deels gebrekkig Engels. "Wat ga jij doen in Japan, Ashu-in?" vroeg Ken, waarop ik mijn verhaal in deels Engels en gebrekkig Japans vertelde. Hij vond het geweldig dat ik Japans studeer en dat ik mijn naam in kanji (Japanse tekens) kon schrijven. Ohwjah, ik moet nog dat boek lezen. Na 13 pagina's gelezen te hebben, kon ik de verleiding niet meer aan en begon ik weer te rammen op het touch screen. Na 5 minuten Desperate Housewives in het Portugees, viel ik weer in slaap.
Wolken... zee... boot... boot... gras... landingsbaan... Japan! Eindelijk ben ik er, dacht ik. Hold up! Douane. Wat een ge- ehm, gecontroleer! Voor de 2e keer: ik heb momenteel geen intentie om een misdrijf te plegen, ben 100 procent clean en smokkel geen waspoeder! Twintig minuten koffer uit- en weer inpakken later was ik alsnog heelhuids aangekomen in het land van de rijzende zon. Zonder Ken. Hij had mij eerder zijn bussinesscard gegeven en verdween onder zijn landgenoten. Probeer maar; zoek 1 specifieke Japannert in een terminal vol Japannerts. Dat doe je niet zomaar, en dat deed ik ook niet zomaart.
Nagoya Airport is verschrikkelijk mooi en smerig schoon. Het personeel is dan ook misdadig beleefd en hebben 1 voor 1 de eeuwige lach getekend op hun gezicht. Daar stond ik dan; op een Japans vliegveld met 7 uur niets te doen. Wat een straf!! Ben 3 keer verdwaald geraakt, heb echte soyu ramen gegeten in een typisch Japans eethuisje (op het vliegveld, dat dan weer wel) en heb kennis gemaakt met de auto van de toekomst.
In het eethuis had ik mijn tong verbrand aan die hete ramen. Terwijl iedereen slurpte als een malle, zat ik daar met een verbrande tong. Ik worstelde met mijn eetstokjes, lepel en glas water (3 dingen, 2 handen... gaat niet). Alsnog probeerde ik met verbrande tong te slurpen. Na de 3e of 4e slurp verslikte ik me en hoeste de noodle op die vastzat in mijn keel. De man naast me begon te lachen. "Gaijin desu kara," zei ik (vrij vertaald: "Ik ben een buitenlander, laat me eten. Ik weet dat jij het kan en ik niet, dus vind jij het grappig. Dat snap ik want dat is humor.") Begon die vent nog harder te lachen. "Aight, fattoe brada. No spang," dacht ik en glimlachte terug.

Zit nog steeds vast op Nagoya Airport en mobiel doet het niet! Later!